Γράμματα από τις Φυλακές Ανηλίκων

"Μακάρι να μην το νιώσει κανείς"

Με λένε Χ… και είμαι για δεύτερη φορά στο Ε.Κ.Κ.Ν.Α. και από τη στιγμή της σύλληψής μου το μυαλό μου είναι πολύ μπερδεμένο. Εκεί που σκέφτομαι κάτι καλό, κατευθείαν σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο. Δεν έχει ταραχτεί μόνο το μυαλό μου αλλά και το υποσυνείδητο και το σώμα μου. Πραγματικά δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί συνέβη αυτό.

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τη σύλληψή μου και τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και τι έπαθα. Τις δύο πρώτες μέρες στο κρατητήριο συνεχώς έκλαιγα, ο ύπνος με έπιανε από εξάντληση, με το που άνοιγα τα μάτια μου και καταλάβαινα πού βρισκόμουν σπάραζα πραγματικά. Ένιωθα πως θα περάσω όλη τη ζωή μου μέσα στη φυλακή, έχανα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου, αισθανόμουν μετέωρος, με βασάνιζαν όλες οι σκέψεις της φυλακής, των κατηγοριών.

Όσο περνούσαν οι μέρες, έβρισκα σιγά σιγά τον εαυτό μου, γιατί γεννιόταν μια ελπίδα μέσα μου πως θα δω και πάλι τον ουρανό, τον ήλιο, τη θάλασσα, ελεύθερος θ’ απολαμβάνω τα υπόλοιπα αγαθά της ελευθερίας. Όσος καιρός κι αν περάσει θα περιμένω. Αρκεί να μην ξανακυλήσω στα ναρκωτικά, γιατί αυτά μ’ έχουν φέρει εδώ και τις δυο φορές. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω εάν θα πάρω πάλι ναρκωτικά. Θα το μάθω μετά την αποφυλάκισή μου.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο μεγάλο κι αν ήταν το σοκ της σύλληψής μου και όλων αυτών των συναισθημάτων που ένιωσα στο κρατητήριο, η αρρώστια των ναρκωτικών είναι πολύ βαριά. Το παραμύθι τους είναι ύπουλο και γλυκό, είναι ένα μικρόβιο που δε φεύγει με τον καιρό. Πρέπει κάθε μέρα να αντιστέκεσαι, να ‘χεις μεγάλη θέληση και δύναμη, γιατί όποιος έχει γνωρίσει τα ναρκωτικά δεν μπορεί εύκολα να γλιτώσει.

Α. Κ., ετών 18

Για τους δικαστές

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι σόι άνθρωποι είναι οι δικαστές και πόσο σοβαρά έχουν πάρει το ρόλο τους. Οι ποινές που μας δίνουν δεν έχουν καμία λογική. Και το πιο περίεργο,είναι ότι οι γυναίκες δικαστές είναι και οι πιο αυστηρές. Είμαι Αλβανός. Ζω πολλά χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένειά μου. Νιώθουμε όλοι μας περισσότερο Έλληνες απ’ ό,τι Αλβανοί. Αγαπάμε την Ελλάδα και δεν έχουμε σκοπό να επιστρέψουμε ποτέ πίσω. Όμως δικάστηκα σαν Αλβανός, όχι σαν άνθρωπος. Αν ήμουν Έλληνας, η ποινή θα ήταν μικρότερη. Είμαι σίγουρος. Αυτή τη στιγμή οι γονείς μου έχουν ξοδέψει σχεδόν όλα τα χρήματα που έβγαλαν με σκληρή δουλειά τα χρόνια παραμονής τους στην Ελλάδα. Το εφετείο που έρχεται θα κοστίσει άλλη μια μικρή περιουσία σε όλους μας. Πώς μου ζητάτε λοιπόν  να μην ασχοληθώ με την παρανομία, μόλις βγω έξω; Έχω την υποχρέωση να επιστρέψω στους γονείς μου το γρηγορότερο δυνατό τα χρήματα που ξόδεψαν για μένα… Αυτό θα κάνατε και σεις που με κρίνετε!!! Η φυλακή δε σε σωφρονίζει… απλώς σου μαθαίνει να σκέφτεσαι διαφορετικά…

                               
Ν. Κ., ετών 23

Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στην εφημερίδα του Σχολείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα "Προσπαθώντας...για το αύριο". Ευχαριστούμε θερμά τον Διευθυντή του Σχολείου, κύριο Πέτρο Δαμιανό, για την ευγενική παραχώρηση της άδειας αναδημοσίευσης.

Περιοδικά εγκληματολογικού περιεχομένου...

 

της Γεωργίας Λιάτσου,
τελειόφοιτης Τμήματος Κοινωνιολογίας

Παντείου Πανεπιστημίου

 

Η παρουσίαση που ακολουθεί αφορά την έκδοση τριών σημαντικών εντύπων, που το κάθε ένα αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι στον τομέα του, ενώ για να γίνει η έκδοσή τους πραγματικότητα, έχουν συνεργαστεί διάφοροι θεσμικοί φορείς αλλά και μεμονωμένα πρόσωπα. Παρακάτω, αναφέρονται ορισμένα εισαγωγικά στοιχεία για την κάθε έκδοση, οι βασικοί συνεργάτες, τα θέματα που συμπεριλαμβάνονται σε κάθε τεύχος, καθώς και η σημασία τους γενικότερα για το χώρο που πρεσβεύουν και το σκοπό που υπηρετούν.

Το περιοδικό «επιΜΕΛΟΥΜΑΙ» εκδίδεται από τους Επιμελητές Ανηλίκων των Δικαστηρίων Ανηλίκων κάθε τρεις μήνες. Η πρώτη έκδοση πραγματοποιήθηκε την περίοδο Ιουνίου-Σεπτεμβρίου του 1978 και η δεύτερη την περίοδο Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2010.

Τη Συντακτική Επιτροπή αποτελούν οι: Δελαβέκουρα Ευαγγελία – ΥΕΑ Αθήνας, ΓαλανούΧαρά – ΥΕΑ Αθήνας, Καρεφυλάκη Λέτα – ΥΕΑ Αθήνας, Καφιέρης Φραγκίσκος –ΥΕΑ Αθήνας, Κογιαννάκη Εύα – ΥΕΑ Αθήνας, Μουτσοπούλου Χριστίνα – ΥΕΑ Πειραιά, Παππά Αγγελική – ΥΕΑ Αθήνας, Πυκνή Μυρσίνη – ΥΕΑ Πειραιά.
Επιμέλεια: Μουτσοπούλου Χ. – Καρεφυλάκη Λ.
Σχεδιασμός – Συντονισμός: Πυκνή Μ.– Μουτσοπούλου Χ.
Υπεύθυνος Έκδοσης: Σύνδεσμος Επιμελητών Ανηλίκων Δικαστηρίων Ανηλίκων (ΣΕΔΑ).

Τα θέματά του περιλαμβάνουν επιστημονικά άρθρα που αφορούν την κακοποίηση ανηλίκων, τη νεανική παραβατικότητα, παρουσιάσεις προγραμμάτων επιμόρφωσης για τους επιμελητές, ενώ αναφέρονται επίσης τα καθήκοντα και τα έργα των ίδιων των επιμελητών. Επιπλέον, περιλαμβάνει απόψεις και νέα που αφορούν τρέχοντα κοινωνικά θέματα, ειδήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, πολιτιστικά νέα και είναι «ανοιχτό» στις προτάσεις και στις ιδέες των αναγνωστών.

 

Αποτελεί αντικείμενο έρευνας και μελέτης, καθώς θίγει ζητήματα που αφορούν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και την εμπλοκή των ανηλίκων με αυτό. Έτσι, δημιουργεί προβληματισμούς και δίνει «τροφή» για σκέψη και προσωπική αναζήτηση, όσο αναφορά τις ικανότητες και τις ανησυχίες των επιμελητών.
 

Το περιοδικό «Οιονεί...Κρατούμενος» εκδίδεται μέσω του Συλλόγου Υπαλλήλων Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), Συλλόγου Συγκροτήματος Κορυδαλλού, με τη στήριξη της Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΣΥΕ).

 

Το πρώτο τεύχος του κυκλοφόρησε την 01/02/2009 και η έκδοσή του είναι διμηνιαία.

 

Εκδότες – Διευθυντές: Λαμπρόπουλος Κων/νος  (Πρόεδρος ΣΥΕΚΚΝΑ), Καρακίτσος Σπυρίδων  (Γ. Γραμματέας ΟΣΥΕ)

Συντακτική Ομάδα: Αραβαντινός Αντώνης, Λαμπρόπουλος Κων/νος, Καρακίτσος Σπυρίδων, Μπισμπίκης Βασίλης, Βαρβατάκος Νίκος, Παπασπυρόπουλος Κων/νος, Οικονομάκης Μάριος, Δούλος Βασίλης
Διόρθωση – Επιμέλεια Κειμένων: Βαρβατάκος Νίκος
Επιλογή – Επιμέλεια Εικόνων: Δούλος Βασίλης

Το περιοδικό αυτό, δημιουργεί ένα «σημείο συνάντησης» των υπαλλήλων των φυλακών, των ψυχολόγων, των εγκληματολόγων, των ιατρών και γενικά του ανθρώπινου δυναμικού των φυλακών - διαφόρων ειδικοτήτων -  με τους κρατουμένους.

 

Η θεματολογία του ποικίλει περιλαμβάνοντας άρθρα, παρουσιάσεις βιβλίων, προγράμματα του ΟΑΕΔ για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, θέματα ψυχολογίας που εστιάζουν στη σημασία της ψυχοθεραπείας και της ψυχικής στήριξης, ποίηση, πολιτική αρθρογραφία, παρουσίαση υγειονομικών ζητημάτων, καθώς και ρεπορτάζ κ.ο.κ.

 

Προσφέρει ενημέρωση στους κρατουμένους και τους παρέχει μια σταθερή επαφή με τα δρώμενα της κοινωνίας για ζητήματα που αφορούν τη φυλακή και τη ζωή μέσα σε αυτή. Επιπρόσθετα, το περιοδικό «Οιονεί...Κρατούμενος», πέρα από την ενημέρωση, λειτουργεί και ως «φωνή» των κρατουμένων, πράγμα το οποίο επιτυγχάνεται μέσω της προβολής των προβλημάτων που υπάρχουν στις φυλακές.

 

 

Η εφημερίδα «Προσπαθώντας…για το αύριο», εκδόθηκε για πρώτη φορά το Μάιο του 2001 από τους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Αυλώνας, και μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί εννέα εκδόσεις.

Τη Συντακτική επιτροπή αποτελούν οι μαθητές του Γυμνασίου, ενώ υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο είναι ο κος Πέτρος Δαμιανός, Διευθυντής του Σχολείου του ΕΚΚΝ Αυλώνα.

Η δημιουργία της αποτελεί έκφραση της ανάγκης επικοινωνίας των ανήλικων κρατουμένων, καθώς παρέχει μια διέξοδο στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Έχει βραβευτεί για την καλύτερη επιλογή θεμάτων, στον Πανελλήνιο διαγωνισμό Μαθητικού Εντύπου και επιπλέον, έχει κερδίσει βραβείο στο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης.

 

Στις σελίδες του παρουσιάζεται ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα των νεαρών κρατουμένων μέσα από άρθρα, ποιήματα, ζωγραφιές. Επίσης, υπάρχουν συνεντεύξεις πολιτικών, ρεπορτάζ, καθώς και θέματα που προβληματίζουν και αφορούν το μέλλον των νέων όπως η ανεργία, οι ηθικές αξίες κλπ. Ακόμη, γίνονται παρουσιάσεις γεγονότων όπως η δημιουργία της βιβλιοθήκης του σχολείου, διάφορα εκπαιδευτικά Ευρωπαϊκά Προγράμματα, βιβλιοπαρουσιάσεις, εξελίξεις στην τεχνολογία και στην πληροφορική.  Τέλος, σε κάθε τεύχος εμπεριέχει και διάφορα παιχνίδια γνώσεων, όπως σταυρόλεξα ή Sudoku και ακόμη υπάρχει στήλη με συνταγές, με αναφορά στις τέχνες. Υπάρχουν εξάλλου στήλες που παρουσιάζονται σχεδόν σε κάθε τεύχος: «Αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός ανηλίκου», «Σχολιάστε τη φράση», «Σοφά λόγια».

 

Η εφημερίδα «Προσπαθώντας...για το αύριο», είναι ένα πεδίο ελεύθερης έκφρασης και δραστηριοποίησης για τους νεαρούς κρατουμένους. Ο εγκλεισμός βιώνεται ως μια αναπόφευκτη πραγματικότητα και η δυνατότητα ελευθερίας της σκέψης και της φαντασίας αποτελεί για τους ανηλίκους μια διέξοδο από την καθημερινότητά τους. Οι ζωντανές μαρτυρίες των νεαρών κρατουμένων λειτουργούν και ως μέσο αλληλοϋποστήριξης και συμπαράστασης μεταξύ των ιδίων.

 

Η δημιουργία αυτής της εφημερίδας, τους παρέχει τη δυνατότητα, έστω και με αυτόν τον τρόπο (μέσω της εφημερίδας), να αισθάνονται «ελεύθεροι», καθώς και να επικοινωνούν με τον κόσμο έξω από το Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα.

Το κάθε ένα από τα παραπάνω περιοδικά, προσφέρει στον τομέα που αναπτύσσεται πέρα από την ενημέρωση, και τη δημιουργία μιας σχέσης ανάμεσα στους κρατούμενους και την κοινωνία. Είναι σημαντικό, να ακούγεται η φωνή αυτών των ανθρώπων που ανήκουν σε μια ευπαθή κοινωνική ομάδα, αλλά και οι ίδιοι να μπορούν να μαθαίνουν, να δραστηριοποιούνται, να προβληματίζονται και να προτείνουν λύσεις.

Τέλος, στις παρακάτω ηλεκτρονικές διευθύνσεις μπορεί κανείς να βρει τις εκδόσεις των περιοδικών που παρουσιάστηκαν:

• http://www.osye.org.gr
• http://gym-par-avlon.att.sch.gr

 

"Requiem for a Dream" Εγκληματολογική Ανάλυση της Κινηματογραφικής Ταινίας "Requiem for a Dream": Το Φαινόμενο της Χρήσης και Εμπορίας Ψυχοτρόπων Ουσιών

 

του Νικήτα Νικηταράφοιτητή Νομικής Σχολής Αθηνών

 

 

Ένας συγγραφέας, ο  Hubert Selby Jr, που δεν έχει λάβει στη ζωή του καμία λογοτεχνική εκπαίδευση, που γράφει σε μία ακατέργαστη γλώσσα, που γράφει όπως έχει δηλώσει ο ίδιος κατά ένα μέρος με το αφτί του ∙ [1] γράφει και εκδίδει το 1978 το βιβλίο του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο. Ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης (Darren Aronofsky) διαβάζει αυτό το βιβλίο και αμέσως του γεννιέται η ιδέα να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου. Διότι η τέχνη του συγκεκριμένου αναγνώσματος είναι η ικανότητα του να εξανθρωπίζει το φαινομενικά απάνθρωπο και, κατ’ επέκταση, να εξανθρωπίζει τον αναγνώστη” [2]. Και γιατί η κινηματογραφική εικόνα έχει τη δύναμη να ζωντανέψει το Σπουδαίο Αμερικανικό Όνειρο και να δείξει πώς η αναζήτηση και τελικά η επίτευξη αυτού μπορούν να σε καταστρέψουν [3].

Το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο αποτελεί έναν όμορφα διαμορφωμένο απολογισμό της επίδρασης του εθισμού καταγράφοντας την καταστροφή τεσσάρων ανθρώπων. Η ταινία σκιαγραφεί τις ζωές των τεσσάρων αυτών ηρώων στο πέρας τριών εποχών. Όλοι τους ψάχνουν το κλειδί για τα όνειρα τους και στην πορεία καταρρέουν κάτω από το βάρος μίας καταστροφικής ζωής βουτηγμένης στην εξάρτηση και στις αυταπάτες.

 

Η ταινία

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ταινίας του Darren Aronofsky είναι ότι τα στοιχεία που προσδιορίζουν τον τόπο και το χρόνο όπου εκτυλίσσεται η πλοκή, είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Μπορούμε να καταλάβουμε από κάποιες μικρές λεπτομέρειες, ότι οι ήρωες βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της πόλης της Νέας Υόρκης, στη δεκαετία του 90΄. Η σκοτεινή και ρεαλιστική Νέα Υόρκη του Aronofsky σε συνδυασμό με την έλλειψη χρονικών προσδιορισμών είναι προφανώς ηθελημένη και συμβάλλει ακριβώς στο να παρουσιάσει το φαινόμενο των ναρκωτικών ως διαχρονικό και υπαρκτό, σε μία αμείλικτη κι άχρονη πόλη, κατάλληλη για τη σύνθεση των ρέκβιεμ των ονείρων των τεσσάρων τραγικών και παγιδευμένων στα εθισμένα μυαλά τους ηρώων.

Λόγω, λοιπόν, της σχεδόν αποκλειστικής απεικόνισης της χρήσης ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών, το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο υπάγεται στην κατηγορία των ταινιών με θέμα τα ναρκωτικά (drug films). Πρόκειται για μία ταινία στην οποία είναι φανερό ότι δεν γίνεται καμία απολύτως προσπάθεια ωραιοποίησης του φαινομένου που παρουσιάζει, με σκοπό να γίνει αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Σκοπός της είναι να ενοχλήσει το μέσο θεατή, παρουσιάζοντας με τραγικά ρεαλιστικό τρόπο – και ακριβώς σε αυτό έγκειται η  σκληρότητα της ταινίας – τους ήρωες να καταρρέουν κυριολεκτικά κάτω από το βάρος των καταχρήσεων τους – και το επιτυγχάνει. Αυτό που έγραψε ο κριτικός των Chicago Sun Times Roger Ebert για την ταινία, συνοψίζει το νόημα της και αυτό που πραγματικά ήθελε να πετύχει ο σκηνοθέτης της “ ...οποιοσδήποτε ανήλικος κάτω των 17 ετών που σκέφτεται να πειραματιστεί με τη χρήση ναρκωτικών, ίσως να θέλει να δει αυτή την ταινία, η οποία αποτελεί έναν ταξιδιωτικό οδηγό της κόλασης” [4].  

 

 

Βασικά χαρακτηριστικά των Drug Films

 

Σύμφωνα με τον Jaime Holt [5], οι ταινίες που απεικονίζουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες : αυτές που υιοθετούν μία θετική στάση απέναντι σε αυτά, παρουσιάζοντας τα ως αναπόφευκτο και μερικές φορές κοινωνικά αποδεκτό (ιδιαίτερα με τη μαριχουάνα, που παρουσιάζεται κατά κόρον σε ταινίες  ως μέσο διασκέδασης των εφήβων) κομμάτι της κοινωνίας, κι αυτές που υιοθετούν εχθρική στάση. Οι ταινίες της δεύτερης κατηγορίας, παρουσιάζουν τη χρήση ναρκωτικών ουσιών να οδηγεί σε θάνατο, φυλάκιση, ακρωτηριασμό (όπως χαρακτηριστικά στο Ρέκβιεμ) ή σε άλλες αρνητικές συνέπειες. Στη δεύτερη ακριβώς κατηγορία υπάγεται και η υπό εξέταση ταινία, της οποίας η ιδεολογία βασίζεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει περιθώριο για απλό πειραματισμό ή για ελεγχόμενη χρήση ναρκωτικών ουσιών για λόγους διασκέδασης – και τα δύο θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στην εξάρτηση. Αυτό συμβαίνει διότι – όπως το παρουσιάζει εξαιρετικά ο Aronofsky – ο οργανισμός του χρήστη παρουσιάζει το φαινόμενο της ανοχής (tolerance), δηλαδή εμφανίζει την τάση για αύξηση των δόσεων προς επίτευξη του ίδιου φαρμακοδυναμικού αποτελέσματος, λόγω βαθμιαίας ανοσοποίησης του οργανισμού [6].

Το φαινόμενο των ναρκωτικών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ταμπού στις κοινωνίες και για το λόγο αυτό, πριν το 1969 που το φεστιβάλ του Woodstock σάρωσε την υφήλιο, ο κινηματογράφος είχε ένα ιδιαίτερα μικρό και μάλιστα όχι τόσο δημοφιλές ιστορικό, ως προς την απεικόνιση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ταινία The Man with the Golden Arm (1955), η οποία εξερευνά τον εθισμό στα σκληρά ναρκωτικά με σχεδόν υστερικό πάθος, με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη ταινία να προκαλέσει σκάνδαλο με την κατά μέτωπο επίθεση της στο τότε "απαγορευμένο" ζήτημα των ναρκωτικών [7].

 

Στον 21ο αιώνα που πλέον διανύουμε, η χρήση ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών είναι ένα αναγνωρισμένο κοινωνικό πρόβλημα, με τους χρήστες να βρίσκουν υποστήριξη από κρατικούς και μη οργανισμούς. Η σημαντική αυτή αλλαγή, φαίνεται και σε πολλές πρόσφατες ταινίες, όπου πλέον η απεικόνιση της χρήσης και εμπορίας ναρκωτικών παρουσιάζεται με αμείλικτη σκληρότητα – όπως και στην ταινία Requiem For A Dream (2000) εξάλλου. Σκοπός πλέον των ταινιών αυτών είναι, όχι να σοκάρουν, για να αντιταχθούν στις συντηρητικές και ακραίες πολιτικές, αλλά να προειδοποιήσουν.

 

 

Ναρκωτικά και Ψυχοτρόπες Χημικές Ουσίες

 

1. ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η έννοια της ναρκωτικής ουσίας (με την έννοια του αγγλικού όρου drug) στη Φαρμακολογία, αναφέρεται σε κάθε χημική ουσία η οποία μεταβάλλει τις φυσιολογικές βιοχημικές λειτουργίες των ιστών ή οργάνων. Αντιθέτως, ο αγγλικός όρος narcotic αναφέρεται σε κάθε χημική ουσία που προκαλεί κώμα ή μη αίσθηση πόνου και κυρίως χρησιμοποιείται για τις οπιούχες ουσίες ή τα οπιοειδή, τα οποία ονομάζονται αναλγητικά ναρκωτικά. [8]

Μία αρκετά κοινή διάκριση των ναρκωτικών, είναι αυτή που τα χωρίζει σε σκληρά κι ήπια ναρκωτικά. Η διάκριση αυτή είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη, διότι δημιουργείται η εντύπωση ότι τα ήπια δεν προκαλούν σοβαρές βλάβες ή καθόλου βλάβες. Μία τέτοια εντύπωση είναι λανθασμένη, αφού όλα ανεξαιρέτως τα ναρκωτικά – καθώς κι οι ψυχοτρόπες ουσίες – έχουν αρνητική επίδραση στον οργανισμό, ανεξάρτητα από την κατηγοριοποίηση τους σε σκληρά κι ήπια [9], διότι όπως ορίζει και το άρθρο 1 παράγραφος 1 του νόμου 3459/2006 (Κώδικας Νόμων για τα Ναρκωτικά) “…δρουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλούν εξάρτηση του ατόμου από αυτά.” Η διάκριση έχει ως εξής:

• Σκληρά ναρκωτικά

i. Οπιοειδή, με κυριότερα τη μορφίνη και την, πιο κοινή, ηρωίνη. Η χρήση της μπορεί να γίνει ενδοφλέβια, με εισπνοή ή να καπνιστεί. Περίπου 30 με 60 δευτερόλεπτα μετά από μία ενδοφλέβια ένεση ηρωίνης, ο χρήστης νιώθει ένα κύμα ζεστασιάς να ξεκινάει από τη βάση της σπονδυλικής του στήλης, καθώς μία έντονη αίσθηση περνάει μέσα από το κεντρικό νευρικό σύστημα που προκαλεί ευφορία στο χρήστη. Τα επίπεδα του στρες και του άγχους μειώνονται κατ’ ευθείαν κι οποιοσδήποτε φυσικός πόνος σχεδόν εξαλείφεται. Η κόρη του ματιού συστέλλεται, ο ρυθμός της αναπνοής πέφτει σημαντικά, προκαλείται έντονη εφίδρωση και φαγούρα. Αποχή από την ηρωίνη προκαλεί το λεγόμενο σύνδρομο στέρησης (withdrawal syndrome) συμπτώματα του οποίου είναι η αϋπνία, το χασμουρητό, οι μυικοί πόνοι κι έντονοι σπασμοί, οι στομαχικές κράμπες, η υποθερμία, η αδυναμία εστίασης, ο εμετός, η διάρροια, το άγχος, η επιθετική συμπεριφορά καθώς και μία βασανιστική αίσθηση απελπισίας [10].

ii. Κοκαΐνη, η χρήση της οποίας γίνεται επίσης με εισπνοή, με ενδοφλέβια ένεση και με κάπνισμα αυτής (το λεγόμενο crack). Με την είσοδο της στο ανθρώπινο σώμα, απορροφάται από πολλά όργανα, όπως το ήπαρ, τα νεφρά, η καρδιά κι ο εγκέφαλος. Τα επίπεδα της κοκαΐνης στο αίμα, είναι υψηλότερα 5 περίπου λεπτά μετά το κάπνισμα ή την ενδοφλέβια ένεση, και 15-60 λεπτά μετά την εισπνοή. Μερικές από τις επιδράσεις αυτής, είναι η αυξημένη ταχυκαρδία, που ενδεχομένως οδηγεί σε καρδιακή προσβολή, η αυξημένη θερμοκρασία του σώματος, τα επιληπτικά επεισόδια, οι αναπνευστικές δυσκολίες καθώς και συμπτώματα κατάθλιψης [11].

• Ήπια ναρκωτικά

i. Ινδική Κάνναβη ή Χασίς καθώς κι η Μαριχουάνα, που αποτελεί λιγότερο δραστική μορφή της, χρήση της οποίας προκαλεί κούραση, αυξημένη ευφορία, παραισθήσεις, μειωμένη αντίληψη κι αναπνευστικά προβλήματα [12].

 

2. ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΧΗΜΙΚΕΣ ΟΥΣΙΕΣ

 

Οι ψυχοτρόπες χημικές ουσίες, επηρεάζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα και τις νοητικές λειτουργίες, με αποτέλεσμα να προκαλούνται μεταβολές στην αντίληψη, τη διάθεση και τη συμπεριφορά. Κυρίως χρησιμοποιούνται για να εντείνουν τη διασκέδαση, με κυριότερες τις εξής:

 

i. Αμφεταμίνες, οι οποίες αποτελούν διεγερτικές ουσίες που σε αυξημένες δόσεις προκαλούν ευφορία, αϋπνία, αυξημένη ενέργεια, αυξημένη πνευματική και φυσική ικανότητα καθώς κι έντονη σεξουαλική διέγερση [13].

ii. Βαρβιτουρικά, η εξάρτηση από τα οποία είναι ιδιαίτερα συχνή, διότι η ανοχή του οργανισμού σε αυτά πραγματοποιείται σε υψηλά επίπεδα δόσεων. Συχνότερα συμπτώματα περιλαμβάνουν υπνηλία, δυσκολία σκέψης και συγκέντρωσης, συναισθηματική αστάθεια, εκνευρισμό και επιθετικότητα [14].

iii. Ψευδαισθησιογόνα, με κυριότερο το LSD, το οποίο προκαλεί διαστρέβλωση της αντίληψης, της κρίσης και της συναίσθησης, με έντονες παραισθήσεις, ηχητικές κι οπτικές [15].

iv. Ηρεμιστικά, τα οποία είναι λιγότερο επικίνδυνα, καθότι η χρήση τους είναι κυρίως ιατρική, με σκοπό τη θεραπεία της αϋπνίας και του άγχους. Παρ’ όλα αυτά, είναι δυνατή η εξάρτηση του οργανισμού από αυτά κι η συνεχής απαίτηση για μεγαλύτερη δόση. Υπερβολική δόση ηρεμιστικών χαπιών οδηγεί σε υπνηλία, νοητική σύγχυση, μειωμένα αντανακλαστικά, απώλεια προσανατολισμού, ζαλάδες και μειωμένη ισορροπία [16].

 

Ναρκωτικά και Κοινωνία

Έχουν ξεπεραστεί πλέον αντιλήψεις που ήθελαν τους χρήστες ναρκωτικών να είναι αποκλειστικά κακοποιά στοιχεία, κάτι αδιάφορο για το μέσο συνετό και νομιμόφρονα πολίτη. Ο καθένας μπορεί να εξαρτηθεί από μία ναρκωτική ή ψυχοτρόπο ουσία – η επιθυμία της χρήσης ενός ναρκωτικού, χωρίς να υπάρχει ακόμα εξάρτηση απ’ αυτό, είναι το ίδιο ελκυστική και δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στους μελλοντικούς χρήστες [17]. Oι τοξικομανείς δεν αντιμετωπίζονται ως διεστραμμένοι κι εγκληματίες, αλλά ως ασθενείς που χρειάζονται θεραπεία κι υποστήριξη [18].

Χαρακτηριστική είναι κι η ειδική μεταχείριση από το νέο νόμο για τα Ναρκωτικά ν.3459/2006 για “όσους απέκτησαν την έξη της χρήσης ναρκωτικών και δεν μπορούν να την αποβάλουν με τις δικές τους δυνάμεις.” Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 2, το δικαστήριο μπορεί να διατάξει ψυχιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη κι εργαστηριακή εξέταση, προκειμένου να καθοριστεί αν πράγματι υπάρχει εξάρτηση, καθώς και το είδος κι η έκταση αυτής. Βλέπουμε, λοιπόν, και την τάση του νομοθέτη να μεταχειρίζεται τον κατηγορούμενο ως ασθενή, κι όχι ως εγκληματία, παραπέμποντας τον γι’ άμεση θεραπεία. Εξάλλου, πρέπει να σημειωθεί, ότι ο τοξικομανής, που βρίσκεται υπό το κράτος των βασανιστικών συνεπειών του συνδρόμου στέρησης, είναι ικανός να διαπράξει εγκλήματα, τα οποία, αφενός εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποιεί και τα οποία, αφετέρου, δεν θα διέπραττε υπό κανονικές συνθήκες [19].

Αντιθέτως, κατά πολύ αυστηρότερη είναι η μεταχείριση που επιφυλάσσει ο Έλληνας νομοθέτης για όσους λαμβάνουν μέρος σε εμπόριο ναρκωτικών ουσιών, αφού το άρθρο 20 παρ.1 του ν.3459/2006 απειλεί με κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών και με χρηματική ποινή 2.900 έως 290.000 ευρώ. Σύμφωνα με την έκθεση της Ελληνικής Αστυνομίας για το οργανωμένο έγκλημα το έτος 2005, τα εκτεταμένα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας, καθιστούν εύκολο το έργο της διακίνησης ναρκωτικών για τις εγκληματικές οργανώσεις κι ιδιαίτερα δύσκολο το έργο της πρόληψης και δίωξης. Εξάλλου, η Ελλάδα βρίσκεται στο λεγόμενο Βαλκανικό Άξονα, έναν από τους κυριότερους δρόμους διακίνησης ηρωίνης, που προέρχεται από χώρες της Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Συγκεκριμένα, οι κεντρικοί δρόμοι που χρησιμοποιούνται είναι : Τουρκία-Βουλγαρία-F.Y.R.O.M.-Αλβανία ή Τουρκία-Βουλγαρία-F.Y.R.O.M.-Κόσσοβο-Αλβανία, με την Ελλάδα και την Ιταλία να αποτελούν τους κύριους προορισμούς ηρωίνης [20]. Εξίσου εκτεθειμένα είναι όμως και τα νότια σύνορα της Ελλάδας, διότι η χώρα βρίσκεται σε καίριο σημείο του θαλάσσιου δρόμου που συνδέει, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και της Μαύρης Θάλασσας, τις Ασιατικές περιοχές παραγωγής ναρκωτικών με τα μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης.

 

Στο πλαίσιο της πρόνοιας για τα ναρκωτικά, με το άρθρο 47 του νόμου 3459/2006, ιδρύθηκε το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου “Οργανισμός κατά των Ναρκωτικών (Ο.ΚΑ.ΝΑ.)”, ο οποίος τελεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Σκοπός του Ο.ΚΑ.ΝΑ. είναι η πρόληψη της χρήσης και διάδοσης των ναρκωτικών και τη θεραπεία, την επαγγελματική κατάρτιση και κοινωνική επανένταξη των εξαρτημένων από φαρμακευτικές ουσίες ατόμων, η ενημέρωση κι ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης καθώς κι η μελέτη του προβλήματος των ναρκωτικών στη χώρα. Ο Ο.ΚΑ.ΝΑ. παρέχει προγράμματα τόσο θεραπείας με υποκατάσταση, δηλαδή φαρμακευτική αντιμετώπιση των χρονίως εξαρτημένων από ηρωίνη ατόμων με τη χορήγηση υποκατάστατων ναρκωτικών ουσιών, όσο και στεγνά θεραπευτικά προγράμματα, τα οποία δεν χρησιμοποιούν φάρμακα υποκατάστασης για τη θεραπεία της εξάρτησης [21]. Επομένως, βλέπουμε ότι υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για να υποστηριχθούν οι επιταγές του νέου νόμου κατά των ναρκωτικών και για την ομαλή αποτοξίνωση και κοινωνική επανένταξη των χρηστών.

 

 

Συμπέρασμα

Ο κινηματογράφος, όπως κι όλες οι τέχνες, από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του, αποτύπωνε θέματα της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς τα τέλη του 20ου αιώνα θα σηματοδοτούσαν την έναρξη της εποχής όπου οι ναρκωτικές και ψυχοτρόπες ουσίες, θα αποτελούσαν αναμφισβήτητο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Αναπόφευκτη ήταν, λοιπόν, κι η παρουσίαση του εν λόγω φαινομένου στις κινηματογραφικές ταινίες.

Όπως επεσήμαναν πολλοί κριτικοί της ταινίας, αρκεί κανείς να δει το αμείλικτης σκληρότητας Ρέκβιεμ, για ν’ αναθεωρήσει τα όσα ήξερε και δεν ήξερε σχετικά με τα ναρκωτικά. Όπως δήλωσε δε ο συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου (στο οποίο βασίστηκε η ταινία) Hubert Selby Jr, ο ίδιος βρισκόταν στο πλέον κατάλληλο μέρος  (Λος Άντζελες) για να γράψει για τις εικόνες του σπουδαίου Αμερικανικού Ονείρου και πώς η αναζήτηση και τελικά η επίτευξη αυτού μπορούν να σε καταστρέψουν [22].

Ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” δεν πρέπει να γίνεται με αυξημένες απαγορεύσεις και καταδίκες των χρηστών, όπως ανεπιτυχώς έπραξαν παλαιότερα πολλές κυβερνήσεις. Αντίθετα πρέπει να γίνει με την ενημέρωση των πολιτών για τις ακριβείς συνέπειες των παράνομων ουσιών – ενημέρωση που θα μπορούσε να ξεκινήσει από μία ταινία – και σωστότερη μεταχείριση και επανένταξη των τοξικομανών, ώστε ”….να καταπολεμηθεί το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών και να προωθηθεί ενεργά μία κοινωνία ελεύθερη από την κατάχρηση ναρκωτικών...” [23]

 

 

Βιβλιογραφία
[1]Hubert Selby Jr, Hubert Selby Jr and near-death experience, The Guardian, Friday 12 January 2001, page 6
[2]Richard Price, Πρόλογος του έργου Requiem for a Dream, Νέα Υόρκη, 1988, Μετάφραση : Γιάννης Βραδέλης
[3]Hubert Selby Jr, Hubert Selby Jr and near-death experience, The Guardian, Friday 12 January 2001, page 6
[4]Roger Ebert, Requiem for a Dream Review, Chicago Sun Times, November 3 2000
[5]Jaime Holt, Drugs in Cinema, xomba.com, September 20 2008
[6]Νέστωρ Ε. Κουράκης, Εγκληματολογικοί Ορίζοντες: Πραγματολογική προσέγγιση και επιμέρους ζητήματα, Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2005, σελ. 83
[7] Peter Hanson, The Cinema of Generation X : A critical study of films and directors, McFarland & Company, Inc. Publishers, USA, 2002, σελ. 102
 [8]World Health Organisation (WHO), Expert Committee on Drug Dependence, Lexicon of alcohol and drug terms published by the WHO
[9]Νέστωρ Ε. Κουράκης, Εγκληματολογικοί Ορίζοντες: Πραγματολογική προσέγγιση και επιμέρους ζητήματα, Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2005, σελ. 82-83
[10]Humberto Fernandez, Heroin, Hazelden, USA, 1998, σελ. 51-61
[11]Roger D. Weiss MD, Steven M. Mirin MD, Roxanne L. Bartel MD, Cocaine, American Psychiatric Press Inc, USA, 1994, σελ. 30-33
[12]Franjo Grotenhermen MD, Ethan Russo MD, Cannabis and Cannabinoids : Pharmacology, Toxicology and Therapeutic Potential, The Haworth Integrative Healing Press, USA, 2002, σελ. 55
[13]B.K. Logan, Methamphetamine – Effects on Human Performance and Behavior, Forensic Science Review, USA, Vol. 14, 2002, σελ.142
[14]M.H. Lader, Mental Disorders and Somatic Illness, Press Syndicate of the University of Cambridge, USA, 1983, σελ. 227
[15]Νέστωρ Ε. Κουράκης, Εγκληματολογικοί Ορίζοντες: Πραγματολογική προσέγγιση και επιμέρους ζητήματα, Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2005, σελ. 87
[16]Wikipedia, the Free Encyclopedia, Diazepam, Overdose
[17]Glen R. Hanson, Peter J. Venturelli, Annette E. Fleckenstein, Drugs and Society, Jones and Bartlett Publishers, USA, 2005, σελ. 4
[18]Νέστωρ Ε. Κουράκης, Εγκληματολογικοί Ορίζοντες: Πραγματολογική προσέγγιση και επιμέρους ζητήματα, Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2005, σελ. 91
[19]Νέστωρ Ε. Κουράκης, Εγκληματολογικοί Ορίζοντες: Πραγματολογική προσέγγιση και επιμέρους ζητήματα, Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2005, σελ. 91
[20]European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction (EMCDDA), Drug Situation, Country Overviews, Albania, Drug Markets and Drug Related Offences
[21]Οργανισμός Κατά των Ναρκωτικών, Πολιτική του Ο.ΚΑ.ΝΑ. στη Θεραπεία
[22]Hubert Selby Jr, Hubert Selby Jr and near-death experience, The Guardian, Friday 12 January 2001, page 6
[23]The Declaration from the United Nations’ Commission of Narcotic Drugs 52nd Session in Vienna, 11-20 March 2009

5ο Πανελλήνιο Συνέδριο για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης

Η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης και το Τμήμα Ψυχολογίας του Hellenic American University διοργανώνει το 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης με θέμα "Νέες Μορφές Παιδικής και Εφηβικής Κακοποίησης: Δυνατότητες Αντιμετώπισης και Πρόληψης" .

Το συνέδριο θα λάβει χώρα από 16 έως 18 Μαΐου 2011 στο Αμφιθέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι, Αθήνα).

Για περισσότερες πληροφορίες, υποβολή περιλήψεων και το πρόγραμμα του συνεδρίου μπορείτε να επισκεφθείτε το www.obrela.gr

Οικονομία και εγκληματικότητα: η επικαιρότητα μιας παραδοσιακής εγκληματολογικής συζήτησης

της Κ.Δ.Σπινέλλη, Ομοτ. Καθηγήτριας Εγκληματολογίας-Σωφρονιστικής

 

 

«Τα 6 εκατομμύρια άνεργοι αποτελούν κοινωνικό δυναμίτη (J.F. Kennedy)». Αυτό ήταν ένα από τα θέματα για διερεύνηση και τεκμηριωμένο σχολιασμό που είχε δοθεί από τον αμερικανό κοινωνιολόγο/εγκληματολόγο  καθηγητή James Short την εποχή των μεταπτυχιακών μου σπουδών στις ΗΠΑ. Αρχικά ξαφνιάστηκα, Στη συνέχεια ήρθαν οι αναγκαίες διασυνδέσεις. 

 

Μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με τις επιπτώσεις, σε ατομικό ή κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, της ανεργίας, της φτώχειας, των  διακυμάνσεων  των οικονομικών κύκλων και άρα και των  οικονομικών κρίσεων είχαν ήδη τεθεί από το τέλος του 19ου αιώνα (Βλ. π.χ. τη μελέτη της Dorothy S. Thomas Social Aspects of Business Cycle London: Routledge, 1925 που αναφέρεται στην ισχνή συσχέτιση μεταξύ σοβαρής εγκληματικότητας και ευμάρειας στην Αγγλία και Ουαλία το 1857-1913).

 

Λίγα χρόνια αργότερα ο Georg Rusche από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας της Φραγκφούρτης δημοσίευσε (1933) το πολύκροτο άρθρο του «Αγορά εργασίας και ποινικές κυρώσεις. Σκέψεις πάνω στην κοινωνιολογία της ποινικής δικαιοσύνης». Υπεραπλουστευμένα  ο Rusche προωθούσε τη σκέψη ότι η υπερπροσφορά εργατικού δυναμικού οδηγεί στην αύξηση των ποινών κατά της ελευθερίας. (Π.χ, φυλακίσεις για επαιτεία ή αλητεία). Το άρθρο αυτό, αργότερα (1939) εμπλουτίστηκε από τον επίσης  γερμανό κοινωνιολόγο Kirchheimer που είχε στο μεταξύ μεταναστεύσει στο Πανεπιστήμιο Columbia και αποτέλεσε το γνωστό στους εγκληματολόγους έργο: « Τιμωρία και Κοινωνική Δομή». Εκεί καταγράφεται  η υπόθεση εργασίας ότι οι δείκτες εγκλεισμού στις φυλακές αυξάνονται με την ανεργία. (Από τους R&K έχουν, σε πολλά σημεία, διαφοροποιηθεί οι Garland και Melossi).

 

Το πρόβλημα της συσχέτισης ανεργίας και δείκτη θνησιμότητας (SMR) με εκλεπτισμένες στατιστικές τεχνικές μελετήθηκε πρόσφατα από τον καθηγητή της Οικονομίας της Υγείας στην Οξφόρδη  David Stuckler στο άρθρο του «Επιδράσεις στη δημόσια υγεία από την οικονομική κρίση και εναλλακτικές απαντήσεις στην Ευρωπαϊκή ¨Ένωση : μια εμπειρική μελέτη». (The Lancet, , 2009, τόμος 374, τεύχος 9686, σελ. 315-323). Πρόκειται για μια έρευνα σε 36 κράτη της Ευρώπης για τα έτη 1970-2007. Εκεί, μεταξύ άλλων, υπολογίζει ότι η αύξηση της ανεργίας κατά 1% συνδέεται με  αύξηση του δείκτη  θανάτων από αυτοκτονίες κατά 0,79%  και κατά 0,65% από ανθρωποκτονίες. Παρατήρησε όμως μείωση του δείκτη  θανάτων από τροχαία ατυχήματα. Η αύξηση πάνω από 3% της ανεργίας έχει μεγαλύτερη επίδραση στους θανάτους από αυτοκτονίες και από κατάχρηση οινοπνεύματος. Επίσης συνεπάγεται αύξηση των πρόωρων θανάτων από εκ προθέσεως τελούμενες  πράξεις βίας. (Ως οικονομολόγος της υγείας δεν ασχολήθηκε με την ολισθηρή περιοχή των εγκληματολογικών στατιστικών που αναφέρονται στις κλοπές και τις ληστείες!). Εκτιμά, τέλος, ότι κάθε 10 $ ανά  άτομο τα οποία δαπανώνται για προγράμματα που ενισχύουν την αγορά εργασίας συνεπάγεται ανάλογη μείωση της δυσμενούς επίδρασης  της ανεργίας στις αυτοκτονίες. Και ο Stuckler καταλήγει με την αισιόδοξη και αυτονόητη διαπίστωση ότι η ένταξη του εργατικού δυναμικού στην αγορά εργασίας αμβλύνει μερικές από τις επιπτώσεις της οικονομικής δυσπραγίας.

 

Ο θεμελιωτής της Εγκληματολογίας στην Ελλάδα Κ. Γ. Γαρδίκας αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο, πάνω από 50 σελίδες στην επίδραση των οικονομικών όρων στα διάφορα είδη εγκλημάτων. Αντλώντας στοιχεία από έρευνες ευρωπαίων και αμερικανών εγκληματολόγων των προηγούμενων αιώνων επικεντρώνεται σε παράγοντες  όπως είναι οι τιμές του σίτου, οι μειώσεις των μισθών και ημερομισθίων και το καπιταλιστικό σύστημα  που αυξάνει τις ανάγκες των πολιτών κατά τις εποχές της ευημερίας, ενώ η αδυναμία ικανοποίησής τους  σε περιόδους οικονομικής κρίσης  κινητοποιεί τους πολίτες να διαπράξουν εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας  και περιουσίας,  Μεταξύ των θεμάτων που θέτει στις σελίδες αυτές είναι: (α) η αμφισβήτηση της εγκυρότητας των εγκληματολογικών στατιστικών και (β) η συμμετοχή στο έγκλημα των «πενεστέρων κοινωνικών τάξεων» που είναι, κατά την άποψή του,  «πλειότερον εγκληματικαί» . Και τα δύο θέματα, βρίσκονται στον πυρήνα της Εγκληματολογίας ακόμη και σήμερα. Ιδιαίτερα μάλιστα το τελευταίο δίχασε όχι μόνο τους εγκληματολόγους αλλά και την ίδια την εγκληματολογία που, υπεραπλουστεύοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι χώρισε την Εγκληματολογία  σε παραδοσιακή από τη μια μεριά και σε κριτική, ριζοσπαστική ή νεοπαγή Εγκληματολογία από την άλλη. Η αύξηση των εγκλημάτων κατά της ιδιοκτησίας αποτελεί ακόμη ένα άλυτο αίνιγμα δεδομένου ότι στοιχεία του ΟΗΕ  μαρτυρούν ότι τόσο σε κράτη που ευημερούν και έχουν υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα σημειώνονται υψηλά επίπεδα κλοπών και ληστειών (π.χ. Σουηδία) όσο και σε κράτη με χαμηλό κατά κεφαλή εισόδημα. Δικαστής του  Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Σουηδίας σε συνάντηση του Συμβουλίου της Ευρώπης μας διηγείτο ότι σχεδόν όλοι οι Σουηδοί έχουν μια εξοχική κατοικία. Έτσι, πάντα το ένα σπίτι μένει ακατοίκητο και στοχοποιείται από τους εγκληματίες!

 

Η παράλληλη  αύξηση των κλοπών και ληστειών αφενός και της ανεργίας αφετέρου πυροδοτούν και στη σύγχρονη Ελλάδα δημοσιογραφικές ή και επιστημονικές συζητήσεις. Ορισμένοι βλέπουν μια γραμμική ( απλοϊκή;)  σχέση αιτίου και αιτιατού: η αύξηση της ανεργίας  αυξάνει τις στρατιές των πτωχών που καταφεύγουν για να επιβιώσουν σε κλοπές και ληστείες. Άλλοι διαβλέπουν ότι η οικονομική κρίση επιφέρει  μείωση της αστυνομικής δύναμης και άρα αύξηση της εγκληματικότητας, λόγω μείωσης του αστυνομικού ελέγχου ελέγχου. Ενώ άλλοι διακρίνουν μια φλυαρία ή αύξηση της  ρητορίας για αύξηση της εγκληματικότητας  κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, έτσι ώστε να επιτείνεται η ανασφάλεια των πολιτών και να αυξάνεται η ποινική καταστολή χωρίς να δυσανασχετούν οι πολίτες.

 

Το  ότι τα παραπάνω ζητήματα είναι ακόμη άλυτα και ζητούν επιτακτικά αποτελεσματικές αντιμετωπίσεις φαίνεται και από το θέμα που έχει επιλεγεί  για το 16ο Συνέδριο της Διεθνούς Εταιρείας Εγκληματολογίας ( 5-9 Αυγούστου 2011, Κόμπε Ιαπωνίας) «Παγκόσμια Κοινωνικο-οικονομική Κρίση  και Πολιτικές Ελέγχου του Εγκλήματος. Περιφερειακές και Εθνικές Συγκρίσεις»  

Θέλετε να παντρευτείτε; Αποφύγετε τη συμβίωση. Πρόσφατες έρευνες.....

Φαίνεται παράξενο αλλά αρκετά ζευγάρια τα οποία συμβίωναν επί χρόνια,  μόλις παντρευτούν, φτάσουν πολύ σύντομα στο διαζύγιο. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάστηκε στην πολύ ωραία ταινία του Γιώργου Τζαβέλα, «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» το 1965, με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Μάρω Κοντού. Μετά από χρόνια συμβίωσης, ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα παντρεύονται αλλά χωρίζουν αμέσως με συνοπτικές διαδικασίες.
Σε μια στιγμή εξοργισμού, ο Αντωνάκης που νομίζει ότι συνεχίζει να έχει την εξουσία και μετά το γάμο, λέει στην Ελενίτσα: “Για σκασμός κυρία Ελενίτσα μου, που τολμάς και μου βάζεις και φωνή”. “Σκασμός εσύ, Αντωνάκη μου”. “Σύνελθε Ελένη”. “Σύνελθε εσύ, Αντωνάκη”. “Πρόσεχε, Ελενίτσα, γιατί εγώ είμαι παλάβρας. Δε λογαριάζω τίποτα. Παίρνω αυτή τη στιγμή το καπελάκι μου και φεύγω”. “Άκουσε να δεις Αντωνάκη μου, δέκα χρόνια μ’ έπρηξες ‘παίρνω το καπελάκι μου’ και ‘παίρνω το καπελάκι μου’. Ε, λοιπόν πάρε το καπελάκι σου και ώρα καλή στην πρύμνη σου και αγέρα στα πανιά σου”.
Γιατί οι άνθρωποι φτάνουν εύκολα στο διαζύγιο όταν πρηγουμένως έχουν συμβιώσει; Φαίνεται πως η λογική “δοκίμασε πριν αγοράσεις” δεν λειτουργεί υπέρ του γάμου. Πριν μερικές δεκαετίες οι Αμερικανοί ψυχολόγοι έβλεπαν τη συμβίωση με πολύ θετικό μάτι θεωρώντας ότι θα αποτελούσε ένα τρόπο καλύτερης γνωριμίας των ζευγαριών που θα μείωνε την έξαρση των διαζυγίων. Όμως τα τελευταία χρόνια οι στατιστικές δείχνουν ότι τα ζευγάρια που συμβιώνουν έχουν μικρή πιθανότητα να παντρευτούν. Σύμφωνα με Αμερικανικά στοιχεία, μόνο το 26% των γυναικών και το 19% των ανδρών παντρεύονται όταν προηγουμένως έχουν συμβιώσει. Μπορεί να πάει κόντρα στη λογική, αλλά αν θέλετε να παντρευτείτε καλύτερα να αποφύγεται τη συμβίωση. Οι έρευνες επίσης δείχνουν ότι τα ζευγάρια που καταλήγουν σε γάμο ύστερα από συμβίωση, έχουν 57% πιθανότητα να χωρίσουν μέσα στα πρώτα δέκα χρόνια γάμου. Ενώ τα ζευγάρια που παντρεύτηκαν χωρίς να έχουν συμβιώσει, τα πάνε πολύ καλύτερα έχοντας μόνο 30% πιθανότητα χωρισμού.
Οι ερευνητές έψαξαν να βρουν τους λόγους που η συμβίωση δεν λειτουργεί υπέρ του γάμου. Μια άποψη είναι ότι ενώ η γυναίκα βλέπει τη συμβίωση ως ένα βήμα πιο κοντά στο γάμο, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον άνδρα ο οποίος “βλέπει” τη συμβίωση ως ένα τρόπο για “έξυπνο σεξ”. Ο άνδρας θεωρεί ότι με τη συμβίωση εξασφαλίζει το εργένικο lifestyle του και επιπλέον κάνει οικονομία στα έξοδά του. Κατά μια άλλη άποψη, τα άτομα που συμβιώνουν –και ειδικά οι άνδρες– είναι αυτά που ουσιαστικά δεν θέλουν να παντρευτούν. Όμως κατά τη διάρκεια μιας συμβίωσης πολλά μπορεί να συμβούν όπως η εγκυμοσύνη και τότε έρχεται ο γάμος. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως η πιθανότητα χωρισμού είναι μεγάλη γιατί τα άτομα αυτά δεν είναι “φτιαγμένα” για γάμο. Ίσως λοιπόν δεν φέρνει η συμβίωση το διαζύγιο αλλά το γεγονός ότι επιλέγεται από άτομα που έχουν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα ζωής που δεν είναι κατάλληλος για μακροχρόνια δέσμευση.
Υπάρχει πάντως και μια πιο απλή εξήγηση. Οι αμερικανοί ψυχολόγοι Catherine Cohen και Stacy Kleinbaum συνέκριναν παντρεμένα ζευγάρια που είχαν προηγουμένως συμβιώσει με παντρεμένα ζευγάρια που δεν είχαν συμβιώσει. Τα ζευγάρια κάθισαν σε ένα σαλόνι όπου είχαν τοποθετηθεί βιντεοκάμερες και τους ζητήθηκε να μιλήσουν για κάποιες πτυχές του γάμου τους. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι αυτοί που είχαν περάσει προηγουμένως από το στάδιο της συμβίωσης είχαν λιγότερο θετική συμπεριφορά στην επίλυση των προβλημάτων και μικρότερη συνεννόηση μεταξύ τους. Γιατί; Διότι ήταν πιο εξοικειωμένοι μεταξύ τους. Η συμβίωση πρακτικά “μετράει” ως γάμος μεταξύ των ζευγαριών και επειδή ο γάμος αργά ή γρήγορα φθείρει τις σχέσεις, τα παντρεμένα ζευγάρια που έχουν προηγουμένως συμβιώσει έχουν υποστεί μεγαλύτερη φθορά και αυτό τα φέρνει πιο γρήγορα στο χωρισμό.

Αποκαλύπτοντας τα παραμύθια

---

Τα παραμύθια δεν είναι μόνο ψυχαγωγία για τα παιδιά. Είναι το μέσο που τα βοηθά να αποκαλύψουν την εσωτερική τους φύση, με τις άπειρες ηθικές και πνευματικές της δυνατότητες, αλλά και ο πιο άμεσος τρόπος για να οδηγηθούν με ασφάλεια στην ωριμότητα.

Της Ελένης Χαδιαράκου


Ο γνωστός σουηδός σκηνοθέτης και μάγος της αφήγησης Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είπε κάποτε πως η διαφορά ανάμεσα στο ψέμα και το παραμύθι είναι ότι το ψέμα (είτε το λες στους άλλους είτε στον εαυτό σου) σε βοηθά να υπεκφεύγεις τις δυσκολίες της ζωής, ενώ το παραμύθι να τις αντιμετωπίζεις. Και δεν είχε άδικο. Τα παραμύθια υπήρξαν για όλους η πρώτη μας επαφή με τη ζωή και τις δυσκολίες της. Από τα αρχαία κιόλας χρόνια οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν, ανέλυαν και κατανοούσαν την πραγματικότητα μέσα από ιστορίες. Ειδικά για τους λαούς της Ανατολής, τα παραμύθια ήταν ένας πολύ καλός τρόπος για να κατανοήσουν το «άγνωστο». Κάθε κοινωνία, από την πιο πρωτόγονη έως την πιο ανεπτυγμένη, έχει τις δικές της φανταστικές ιστορίες, που περιλαμβάνουν περιπέτειες, συμβολισμούς και ηθικά διδάγματα. Οι ψυχολογικές καταβολές των παραμυθιών, μάλιστα, ήταν ανέκαθεν ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα τόσο για τους ψυχολόγους όσο και για τους συγγραφείς. Οι μεν ψυχολόγοι προσπαθούν να βρουν σε αυτά απαντήσεις για το ασυνείδητο, οι δε συγγραφείς να ανακαλύψουν το βαθύτερο μήνυμα της ζωής.

Εκπαιδεύοντας με παραμύθια
Ο ρόλος του παραμυθιού είναι βέβαια ψυχαγωγικός, αλλά όχι μόνο. Τα παραμύθια δημιουργούν στα παιδιά εικόνες, διεγείρουν τη φαντασία τους και τα βοηθάνε να μπουν σε κόσμους μυθικούς και ονειρικούς, σε κόσμους όπου όλα μπορούν να συμβούν. Το παραμύθι καλλιεργεί το πνεύμα και βοηθά τα παιδιά να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματά τους και να αντιληφθούν τις δυσκολίες της ζωής. Ταυτόχρονα, προτείνει λύσεις στα προβλήματά τους. Παράλληλα, όμως, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την παρέμβαση του ανθρώπου σε μια κατάσταση που το περιβάλλει, διεγείρει τη φαντασία του, αλλά και ικανοποιεί σε φανταστικό επίπεδο τις πιο βαθιές επιθυμίες του. Έτσι ηρεμεί και γαληνεύει από τις καθημερινές εντάσεις που βιώνει, μαθαίνει ν’ ακούει και να σκέφτεται.

«Ήταν μια φορά και έναν καιρό...»
Το παραμύθι ξεκινά πάντα με μια ήρεμη εισαγωγή και κλείνει με έναν επίσης καθησυχαστικό τρόπο. Από τις πρώτες κιόλας λέξεις, το παιδί μεταφέρεται σε έναν κόσμο μαγικό, εξωπραγματικό. Στο παραμύθι ο χρόνος, όπως και ο τόπος, είναι αόριστος, όλα θίγονται με τον απλούστερο δυνατό τρόπο, ενώ οι ήρωες είναι σχεδόν πάντα απλοί και αδύναμοι άνθρωποι, χωρίς ιδιαίτερα ταλέντα. Στην ουσία, τα παραμύθια «αφηγούνται» την παιδική ηλικία ενός ανθρώπου μέχρι και την ενηλικίωσή του, και όλες τις περιπέτειες που περιλαμβάνει αυτή η διαδρομή. Ο ήρωας προχωρά μόνος του για κάποιο χρονικό διάστημα, όπως αντίστοιχα μόνο νιώθει και το παιδί στην κοινωνία. Η επαφή με τη φύση (ένα δέντρο ή ένα ζώο) είναι συνήθως καταλυτική, μιας που συνήθως τον βοηθά να βρει το δρόμο του. Ο κυνηγημένος ήρωας μπορεί να πονά ή να περνά μέσα από δυσκολίες, αλλά πάντοτε βρίσκει τελικά το δρόμο του. Αυτό θα συμβεί και στο παιδί κατά τη διάρκεια της ζωής του. Θα πονέσει, θα δυσκολευτεί, αλλά τελικά θα βρει τις λύσεις που ψάχνει. Εκεί βρίσκεται και η γοητεία του παραμυθιού. Στο ότι μπορεί να αποκαλύψει την εσωτερική μας φύση, με τις άπειρες ηθικές, ψυχικές και πνευματικές της δυνατότητες. Είναι η αναζήτηση για το νόημα της ζωής. Γιατί, ως γνωστόν, ο άνθρωπος πάντα αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται μέσα από τις δοκιμασίες.

Η ψυχολογική προσέγγιση
Δεν είναι τυχαίο πως κάθε φορά που διαβάζουμε ένα παραμύθι στα παιδιά μας αρχίζουμε κι εμείς οι ίδιοι να διακρίνουμε μηνύματα που μέχρι τώρα δεν είχαμε προσέξει. Άλλες φορές οι ιστορίες προσπαθούν να μεταδώσουν αξίες, όπως δικαιοσύνη, καλοσύνη ή ισότητα, και άλλες προσπαθούν να περάσουν μηνύματα που είναι συνδεδεμένα με το κοινωνικό περιβάλλον, όπως η σημασία της κοινότητας, οι «αντρικοί» και «γυναικείοι» ρόλοι ή η κοινωνική ιεραρχία. Τα παραμύθια χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα από ορισμένους ψυχολόγους - για να βοηθήσουν τους ενηλίκους να ξεπεράσουν κάποια ψυχολογικά προβλήματα. Σύμφωνα με τον Χανς Ντίκμαν -τον πιο γνωστό υποστηρικτή αυτής της ιδέας-, ένας αποτελεσματικός τρόπος ψυχοθεραπείας είναι να διηγηθεί το άτομο το αγαπημένο του παραμύθι. Σύμφωνα με τη θεωρία του, το αγαπημένο μας παραμύθι δεν έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας τυχαία, αλλά λόγω της σημαντικής ψυχολογικής βαρύτητας που έχει για την ίδια την ύπαρξή μας και τα προβλήματα που μας απασχολούν. Όταν συνειδητοποιήσουμε τη βαθύτερη σημασία του νοήματος του παραμυθιού, τότε μπορούμε να μεταφράσουμε ασυνείδητες σκέψεις και φόβους μας και να τα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικότερα.

Η θεματολογία
Το παραμύθι συγκινεί και ψυχαγωγεί όλους τους λαούς της Γης, από τα πανάρχαια χρόνια. Στις ιστορίες τους συναντάμε τα πιο απίθανα και απίστευτα γεγονότα. Αυτά, όμως, που για το σημερινό άνθρωπο είναι φανταστικά, για τον πρωτόγονο αποτελούσαν τον αληθινό του κόσμο, όπως τον έβλεπε ή όπως τον εξηγούσε απλοϊκά. Όλος ο κόσμος του πρωτόγονου ανθρώπου, η θεωρία του για τη γέννηση του κόσμου, ο φόβος του για τα διάφορα φυσικά φαινόμενα, η πίστη του στη μαγεία, στη δεισιδαιμονία, στις υπερφυσικές ικανότητες των μάγων, η στενή του σχέση με τα ζώα, τα οποία θεωρούσε συντρόφους, τα όνειρα που τον μετέφεραν σε άγνωστους τόπους με τρόπο ανεξήγητο, πέρασαν μέσα στα παραμύθια. Η πλοκή εμφανίζεται με μια σειρά ατυχιών στην αρχή, ενώ στο τέλος καταλήγουν όλα τακτοποιημένα και ευτυχισμένα για τους ήρωες. Η πιο γνωστή υπόθεση είναι αυτή του χαμένου παράδεισου που ξανακερδήθηκε, όπως στην ιστορία της Σταχτοπούτας. Υπάρχουν, όμως, και ιστορίες που πραγματεύονται ένα ταμπού και την παραβίασή του - όπως το άνοιγμα μιας απαγορευμένης πόρτας ή ενός δωματίου, ή μια ερώτηση που απαγορεύεται να τη θέσεις. Αυτά τα παραμύθια ανάγονται στο μύθο του Έρωτα και της Ψυχής. Η θεματολογία του Ιάσονα και της Μήδειας, που συναντιέται παντού, εμφανίζεται στη «Βασίλισσα με τα Χρυσά Μαλλιά», ενώ τα απίθανα κατορθώματα που απαιτούνται από τον ήρωα εμφανίζονται σε πολλές παραλλαγές σε όλο τον κόσμο. Τα ζώα που μπορούν να μιλούν, που είναι χρήσιμα στον άνθρωπο, ή αυτά που έχουν μαγικές ιδιότητες εμφανίζονται σε όλα τα παραμύθια του κόσμου και αυτό σχετίζεται με το μύθο του Παραδείσου. Κάποιες φορές το ζώο που βοηθά τον άνθρωπο δεν απαιτεί ανταλλάγματα, απλώς χρησιμοποιεί τις μαγικές δυνάμεις του ή ακόμα και την εξυπνάδα του για να βοηθήσει τον ήρωα και την ηρωίδα, όπως π.χ. στον «Παπουτσωμένο Γάτο», όπου ο γάτος βοηθά τον αφέντη του να γίνει βασιλιάς, ή όπως τα πουλιά ή άλλα ζώα βοηθούν τη Σταχτοπούτα να πάει στο χορό και μετά τη βοηθούν να παντρευτεί τον πρίγκιπά της. Ένα επίσης δημοφιλές θέμα είναι αυτό του άσχημου πλάσματος, που συχνά εμφανίζεται ως ο σύζυγος. Συνήθως ο ήρωας/η ηρωίδα υποφέρει από μια κατάρα, που αργότερα με σύμμαχο την αγάπη ή τη βαθιά αφοσίωση ενός προσώπου λειτουργεί απελευθερωτικά. Για παράδειγμα, «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Ο Βάτραχος - Πρίγκιπας». Αυτά τα παραμύθια έχουν διπλή μεταμόρφωση, καθώς η ηρωίδα βοηθά τον ήρωα να μεταμορφωθεί από τέρας ή βάτραχο σε πρίγκιπα, αλλά και το αντίστροφο, καθώς ο ήρωας βοηθά την ηρωίδα να εγκαταλείψει ένα μειονέκτημα ή μια αδυναμία του χαρακτήρα της, τη βοηθά στην ουσία να ωριμάσει, να ολοκληρωθεί, να τελειοποιηθεί. Τα θέματα που προέρχονται από αγαπημένα παραμύθια, έχουν πολλά χαρακτηριστικά και συγκεντρώνουν τη γνήσια φύση της παράδοσης. Τα πρότυπα υποδείγματα αποτελούνται από εικόνες και σύμβολα όμοια σε όλο τον κόσμο, αρχέτυπες εικόνες και συμβολισμούς βαθιά ριζωμένους στο ασυνείδητο της ύπαρξης, που βοηθούν τον άνθρωπο να καταλάβει τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει, αλλά και το άγνωστο και ανεξήγητο της δημιουργίας και των νόμων της. Τα παραμύθια, οι μύθοι, οι θρύλοι έχουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στην ανθρώπινη φύση, η οποία αναζητά συνεχώς τους λόγους ύπαρξής της.

Ιστορίες γεμάτες συμβολισμούς
Η συμβολική μορφή και ο αρχέτυπος χαρακτήρας τους κάνει τα παραμύθια κατανοητά σε όλους τους ανθρώπους, διαφορετικών ηλικιών, εποχών, πολιτισμών. Ουσιαστικά, αποτελεί τη γέφυρα που ενώνει τη φωτεινή με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Ο πόλεμος με το καλό και το κακό, η πάλη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, ο παράδεισος και η κόλαση είναι τα θέματα που σχεδόν πάντα πραγματεύονται τα παραμύθια. «Η Σταχτοπούτα», για παράδειγμα, ξεκινά ως εξής: «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας καλός άντρας και ζούσε μαζί με την καλόκαρδη γυναίκα του και την όμορφη κόρη τους. Ξαφνικά, η γυναίκα αρρώστησε και πέθανε. Ο άντρας παντρεύτηκε μια δεύτερη γυναίκα, που είχε δύο κόρες που μισούσαν την πρώτη όμορφη κόρη». Στο παραμύθι, η ηρωίδα αντιμετωπίζει τον πόνο της απώλειας και βιώνει τη δοκιμασία του Χαμένου Παραδείσου. Η Σταχτοπούτα ήταν αναγκασμένη να καθαρίζει το τζάκι από τις στάχτες. Το τζάκι συμβολίζει την εξορία, τις στάχτες των νεκρών, την ταπείνωση και τη θλίψη. Επίσης, οι στάχτες συμβολίζουν το βραχυπρόθεσμο της ζωής. Το τζάκι, όμως, είναι και το ιερό κέντρο του σπιτιού, εκεί όπου πάντα υπάρχει μια ζεστή εστία. Είναι ένα σημείο ασφαλές που δεν πλησιάζουν ποτέ τα κακά πνεύματα. Η θέση της δίπλα στο τζάκι παραλληλίζει τη Σταχτοπούτα με τη θεά Εστία. Η Σταχτοπούτα περιποιείται τη φωτιά, επομένως είναι το πνεύμα, η ψυχή. Οι αδελφές της Σταχτοπούτας συμβολίζουν ακόμη την εσωτερική και πνευματική ασχήμια, αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του κακού που βρίσκονται στην απληστία, τη ζήλια και τη ματαιοδοξία. Η μητριά αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή και καταστροφική όψη της γυναικείας φύσης, που σε άλλα παραμύθια μεταμορφώνεται σε κακιά μάγισσα. Μεγάλο ρόλο στο παραμύθι παίζει η νεκρή μητέρα της Σταχτοπούτας. Εμφανίζεται σαν άσπρο περιστέρι, σύμβολο της αγνής αγάπης, μιας αγάπης που δίνει δύναμη στην ηρωίδα για να υπομείνει όλα τα βάσανα. Η μεταμόρφωση της Σταχτοπούτας συμβολίζει τις κρυμμένες δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες δείχνουν τη διαδρομή της προς τον Παράδεισο. Το γυάλινο γοβάκι έχει μαγικές ιδιότητες, καθώς το γυαλί συμβολίζει την πνευματική τελειότητα, τη λάμψη και την καθαρότητα. Τέλος, η αναζήτηση του πρίγκιπα με σκοπό να βρει τη Σταχτοπούτα και να παντρευτούν συμβολίζει την ένωση και την κατάκτηση του χαμένου Παραδείσου. Αντίστοιχα, στον «Παπουτσωμένο Γάτο» οι συμβολισμοί αλλάζουν. Τα ζώα στα παραμύθια πάντα βοηθούν τους ανθρώπους. Εδώ, ο γάτος εκτός από κολπατζής είναι παράλληλα και φύλακας των θνητών. Μερικές φορές τα ζώα δρουν από μόνα τους, ενώ άλλες φορές υπάρχει σχέση αμοιβαιότητας. Οι ήρωες σώζουν ή βοηθούν το ζώο, και αυτό από ευγνωμοσύνη τούς ανταποδίδει τη σωτηρία, όταν χρειάζεται η επέμβαση των δυνάμεών τους. Στην «Πεντάμορφη και το Τέρας» συναντάμε μια πανέμορφη κοπέλα η οποία βρίσκεται κάτω από την εξουσία ενός τέρατος. Η ηρωίδα τον βλέπει σαν τέρας, απλά της απαγορεύεται να τον δει τη νύχτα. Όταν παραβιαστούν οι κανόνες και η πεντάμορφη δει το μαγεμένο ήρωα, τότε αυτός εξαφανίζεται ή εκείνη τον εγκαταλείπει. Μετά θα πρέπει να πετύχει γενναία κατορθώματα για να τον ξαναβρεί. Με τη βοήθεια των ζώων τον βρίσκει και τελικά λύνονται τα μάγια και τον παντρεύεται. Σε αυτό το παραμύθι κατανοούμε ότι δεν πρέπει να κρίνουμε σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνιση, θα πρέπει να ξεπερνάμε τους φόβους μας, και συνειδητοποιούμε ότι η αληθινή αγάπη επιβάλλεται σε κάθε μορφή μαγείας και βγαίνει πάντα νικήτρια. Η ιστορία της «Κοκκινοσκουφίτσας» αναφέρεται στη σχέση κόρης-μητέρας. Η μητέρα την προειδοποιεί πως στο δάσος υπάρχει λύκος, δηλαδή απειλή. Εκείνη, όντας απονήρευτη, πέφτει θύμα του και ο λύκος την καταπίνει. Έρχεται θάνατος, αλλά ακολουθεί η Ανάσταση. Εδώ οι συμβολισμοί ποικίλλουν. Από τη μια, το κόκκινο σκουφάκι που παραπέμπει στο κόκκινο της αυγής και το μεσημεριανό ήλιο. Από την άλλη, ο λύκος που συμβολίζει το χειμώνα και το σκοτάδι, κατά τη σκανδιναβική μυθολογία. Τέλος, η ηρωίδα συμβολίζει τη φωτεινή πλευρά της θηλυκότητας, ενώ ο κυνηγός είναι ο ήρωας που σώζει την Κοκκινοσκουφίτσα από το τέρας.

Ξέρατε ότι…
... οι αρχαιότερες γραπτές ιστορίες που ανακαλύφθηκαν ήταν στην Ανατολή και αποτελούνταν από μια συλλογή από σανσκριτικά παραμύθια με πέντε βιβλία, τα «Ινδικά Πανχατάντρα»; Δεν γνωρίζουμε πότε γράφτηκαν, πιστεύεται όμως ότι έφτασαν στην Ελλάδα την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

… η παλαιότερη συλλογή παραμυθιών εμφανίστηκε στην Ευρώπη μετά την εποχή της Αναγέννησης, στη Βενετία, το 1550 και περιελάμβανε αστεία, αινίγματα και ιστορίες.

… σε πολλές χώρες, όπως π.χ. στη Βόρεια Αφρική, πιστεύεται ότι εκείνος που διηγείται παραμύθια, όσο ο ήλιος λάμπει, κινδυνεύει να χάσει τα μαλλιά του.

οι γυναίκες που αναρτούν φωτογραφίες στο προφίλ τους στο facebook, συναγωνίζονται τις υπόλοιπες και έχουν εμπιστοσύνη στην εμφάνισή τους

Φωτογραφίες για λίγη προσοχή

Ερευνα που διεξήχθη από πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ αποδεικνύει ότι οι γυναίκες που αναρτούν φωτογραφίες στο προφίλ τους στο facebook, συναγωνίζονται τις υπόλοιπες και έχουν εμπιστοσύνη στην εμφάνισή τους. Αντίθετα, όσοι δημοσιεύουν τα μορφωτικά τους προσόντα, την καλλιέργεια, τους οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς, τείνουν να είναι λιγότερο online.

Στην εξωτερική εμφάνιση φαίνεται πως δίνουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σημασία, οι γυναίκες που αναρτούν φωτογραφίες στο προφίλ τους στο facebook, το οποίο χρησιμοποιούν για να συναγωνίζονται τις υπόλοιπες, ως προς το ποια θα τύχει μεγαλύτερης προσοχής.
Αυτό προκύπτει από έρευνα, που πραγματοποίησαν ερευνητές από το πανεπιστήμιο του  Buffalo, στις Ηνωμένες Πολιτείες και αφορούσε στην παρατήρηση 311 ανδρών και γυναικών ηλικίας 23 ετών κατά μέσο όρο.
Στόχος των ερευνητών ήταν να ανακαλύψουν και να κατανοήσουν πτυχές της προσωπικότητας των χρηστών σελίδων κοινωνικής δικτύωσης.
Για να το επιτύχουν αυτό, παρακολούθησαν τις συνήθειες των συμμετεχόντων, όσον αφορά στη συχνότητα που αναρτούσαν φωτογραφίες ή έγραφαν κάτι στο προφίλ τους στο facebook.
Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν για τις ανάγκες της έρευνας ένα ερωτηματολόγιο. Από τις απαντήσεις τους, προέκυψε αυτό που, λίγο πολύ, όλοι υποψιάζονταν.
Υπήρχαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες χρήστες του facebook, με πρώτη από όλες, την ταύτιση των γυναικών με την εικόνα τους και την προσοχή που θα κερδίσουν μέσα από μία φωτογραφία.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Michael A. Stefanone, οι γυναίκες που έχουν περισσότερο ενημερωμένα με φωτογραφίες τους προφίλ, έχουν και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην εμφάνισή τους.
"Προσωπικά, βρίσκω ιδιαίτερα απογοητευτικό το γεγονός, ότι το 2011, τόσες πολλές νέες γυναίκες συνεχίζουν να διεκδικούν, να αναζητούν προσοχή μέσω της εξωτερικής τους εμφάνισης, εν προκειμένω, μέσω ανάρτησης όσο το δυνατόν περισσότερων φωτογραφιών στην προσωπική τους σελίδα, σαν να πρόκειται για κάποιου είδους αγγελία", υπογράμμισε ο ίδιος.
"Μάλλον, η συμπεριφορά αυτή αντικατοπτρίζει ακριβώς το πόσο λάθος είναι ταξινομημένες οι αξίες στην εποχή μας", κατέληξε
Σύμφωνα τέλος με τους ερευνητές, όσοι τείνουν να στηρίζουν την ύπαρξή τους στα μορφωτικά τους προσόντα, την καλλιέργεια, τους οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς, τείνουν να είναι και πολύ λιγότερο online και να ενδιαφέρονται λιγότερο για το τι έχουν να πουν ή... να δείξουν οι υπόλοιπους χρήστες του facebook.

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ των ΗΠΑ τα λέει, όχι κάποιος συνωμοσιολόγος!

To video είναι πριν από ένα χρόνο. Δείτε το λοιπόν σήμερα και σκεφτείτε πόσο απεικονίζει την παρούσα κατάσταση.

Μπείτε στο link.

http://www.youtube.com/watch?v=aL_KxtYZCRw