Γράμματα από τις Φυλακές Ανηλίκων

"Μακάρι να μην το νιώσει κανείς"

Με λένε Χ… και είμαι για δεύτερη φορά στο Ε.Κ.Κ.Ν.Α. και από τη στιγμή της σύλληψής μου το μυαλό μου είναι πολύ μπερδεμένο. Εκεί που σκέφτομαι κάτι καλό, κατευθείαν σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο. Δεν έχει ταραχτεί μόνο το μυαλό μου αλλά και το υποσυνείδητο και το σώμα μου. Πραγματικά δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί συνέβη αυτό.

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τη σύλληψή μου και τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και τι έπαθα. Τις δύο πρώτες μέρες στο κρατητήριο συνεχώς έκλαιγα, ο ύπνος με έπιανε από εξάντληση, με το που άνοιγα τα μάτια μου και καταλάβαινα πού βρισκόμουν σπάραζα πραγματικά. Ένιωθα πως θα περάσω όλη τη ζωή μου μέσα στη φυλακή, έχανα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου, αισθανόμουν μετέωρος, με βασάνιζαν όλες οι σκέψεις της φυλακής, των κατηγοριών.

Όσο περνούσαν οι μέρες, έβρισκα σιγά σιγά τον εαυτό μου, γιατί γεννιόταν μια ελπίδα μέσα μου πως θα δω και πάλι τον ουρανό, τον ήλιο, τη θάλασσα, ελεύθερος θ’ απολαμβάνω τα υπόλοιπα αγαθά της ελευθερίας. Όσος καιρός κι αν περάσει θα περιμένω. Αρκεί να μην ξανακυλήσω στα ναρκωτικά, γιατί αυτά μ’ έχουν φέρει εδώ και τις δυο φορές. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω εάν θα πάρω πάλι ναρκωτικά. Θα το μάθω μετά την αποφυλάκισή μου.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο μεγάλο κι αν ήταν το σοκ της σύλληψής μου και όλων αυτών των συναισθημάτων που ένιωσα στο κρατητήριο, η αρρώστια των ναρκωτικών είναι πολύ βαριά. Το παραμύθι τους είναι ύπουλο και γλυκό, είναι ένα μικρόβιο που δε φεύγει με τον καιρό. Πρέπει κάθε μέρα να αντιστέκεσαι, να ‘χεις μεγάλη θέληση και δύναμη, γιατί όποιος έχει γνωρίσει τα ναρκωτικά δεν μπορεί εύκολα να γλιτώσει.

Α. Κ., ετών 18

Για τους δικαστές

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι σόι άνθρωποι είναι οι δικαστές και πόσο σοβαρά έχουν πάρει το ρόλο τους. Οι ποινές που μας δίνουν δεν έχουν καμία λογική. Και το πιο περίεργο,είναι ότι οι γυναίκες δικαστές είναι και οι πιο αυστηρές. Είμαι Αλβανός. Ζω πολλά χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένειά μου. Νιώθουμε όλοι μας περισσότερο Έλληνες απ’ ό,τι Αλβανοί. Αγαπάμε την Ελλάδα και δεν έχουμε σκοπό να επιστρέψουμε ποτέ πίσω. Όμως δικάστηκα σαν Αλβανός, όχι σαν άνθρωπος. Αν ήμουν Έλληνας, η ποινή θα ήταν μικρότερη. Είμαι σίγουρος. Αυτή τη στιγμή οι γονείς μου έχουν ξοδέψει σχεδόν όλα τα χρήματα που έβγαλαν με σκληρή δουλειά τα χρόνια παραμονής τους στην Ελλάδα. Το εφετείο που έρχεται θα κοστίσει άλλη μια μικρή περιουσία σε όλους μας. Πώς μου ζητάτε λοιπόν  να μην ασχοληθώ με την παρανομία, μόλις βγω έξω; Έχω την υποχρέωση να επιστρέψω στους γονείς μου το γρηγορότερο δυνατό τα χρήματα που ξόδεψαν για μένα… Αυτό θα κάνατε και σεις που με κρίνετε!!! Η φυλακή δε σε σωφρονίζει… απλώς σου μαθαίνει να σκέφτεσαι διαφορετικά…

                               
Ν. Κ., ετών 23

Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στην εφημερίδα του Σχολείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα "Προσπαθώντας...για το αύριο". Ευχαριστούμε θερμά τον Διευθυντή του Σχολείου, κύριο Πέτρο Δαμιανό, για την ευγενική παραχώρηση της άδειας αναδημοσίευσης.