Ελληνικό Κράτος.... Ζήτω το Ψ ??άρ ΕΜΑ !!!!!!

• Λεφτά υπάρχουν το 2009
• Λεφτά δεν υπάρχουν το 2010

• Το χρέος (120% ΑΕΠ) δεν είναι βιώσιμο το 2009
• Το χρέος (160% ΑΕΠ) είναι βιώσιμο το 2011
• Το χρέος δεν θα ήταν βιώσιμο (180% ΑΕΠ) το 2012, αλλά θα είναι βιώσιμο (120% ΑΕΠ) το 2020

• Το κούρεμα είναι καταστροφή τον Ιούνιο του 2011
• Το μικρό κούρεμα είναι σωτηρία τον Ιούλιο του 2011
• Το μικρό κούρεμα δεν κάνει το χρέος βιώσιμο τον Σεπτέμβριο του 2011
• Το μεγάλο κούρεμα είναι η μόνη σωτηρία τον Οκτώβριο του 2011

• Τα ταμεία δεν έχουν σάλιο το 2010
• Τα ταμεία γίνονται ανθηρά αφού χάσουν το 50% της αξίας των ομολόγων που κατέχουν το 2011

• Η συζήτηση για αναδιάρθρωση ισοδυναμεί με συζήτηση για χρεοκοπία την άνοιξη του 2011
• Η αναδιάρθρωση κατά 20% είναι default αλλά όχι χρεοκοπία το καλοκαίρι του 2011
• Η αναδιάρθρωση κατά 50% δεν είναι ούτε default, παρά μόνο σωτηρία, το φθινόπωρο του 2011.

• Το μνημόνιο επαρκεί το 2010
• Το μνημόνιο δεν επαρκεί το καλοκαίρι του 2011, αλλά επαρκεί το μεσοπρόθεσμο (Μνημόνιο Β')
• Το μεσοπρόθεσμο δεν επαρκεί το φθινόπωρο του 2011, αλλά επαρκεί το νέο μνημόνιο (Γ')

• Η ΔΕΗ δεν μπορεί να εισπράττει φόρους το καλοκαίρι του 2011
• Η ΔΕΗ εισπράττει φόρους το φθινόπωρο του 2011

• Σταθερό φορολογικό σύστημα το 2010 σε βάθος δεκαετίας.
• Εννιά αλλαγές του φορολογικού συστήματος έως και το 2011.

• Τελευταίες οι περικοπές τον Ιανουάριο του 2010. Τελευταίες οι περικοπές τον Μάιο του 2010, που προστίθενται στις περικοπές του Ιανούαρίου. Τελευταίες οι περικοπές του 2011, που προστίθενται στις περικοπές του 2010...............

        

         ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: ΖΗΤΩ ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ!

   
       Πηγή: Σταμάτης Μαλαχιάς

ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ "Η ωραία Ελλάς", του Σαράντου Καργάκου( ιστορικός - συγγραφέας)

 

 

(κηφηνείον - εκ του κηφήνα - αρσενική μέλισσα)

 

 

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.

Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά.

Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής - βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.

Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη. 

ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΙΑ ΣΟΥΠΕΡ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011, 00:28 

Για να μάθετε πως αρρωσταίνουν τα παιδιά από καρκίνο θα ήθελα να προσέξετε αυτό που θα σας πώ(Τα πρόσωπα είναι φανταστικά).
- Ένα απόγευμα παίρνουν οι γονείς την ΜΑΙΡΟΥΛΑ (4 ετών) και την πηγαίνουν στον(στην) παιδίατρο για ένα συνηθισμένο εμβόλιο(MMR ας πούμε).Αφού εμβολιάσθηκε η μικρή έφυγαν και πήγαν σπίτι τους. Μετά από 3 περίπου μήνες η μαιρούλα αρχισε να έχει τα πρωινά για κανα 5λεπτο τάση για εμετό. Επίσης χωρίς ιδιαίτερη αιτία η μαιρούλα έπεφτε συνεχώς και χτυπούσε. Ανησύχησαν οι γονείς και πήγαν πάλι την μαιρούλα στον(στην) παιδίατρο. Μόλις είδε την μαιρούλα ο(η) παιδίατρος είπε στους γονείς να πάνε στα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας και θα ειδοποιήσει να τους περιμένει νευρολόγος. Ανήσυχοι οι γονείς ρώτησαν τι συμβαίνει, οπότε ο(η) παιδίατρος τους απάντησε: Λόγο του εμβολίου που έκανε η μαιρούλα πιθανώς να έχει δημιουργηθεί κύστη με υγρό στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Οι γονείς σάστισαν.
-Πήραν την μαιρούλα και την πήγαν στο νοσοκομείο ΠΑΙΔΩΝ όπου τους περίμενε νευρολόγος. Μόλις εξέτασε ο νευρολόγος την μαιρούλα έδωσε εντολή για μαγνητική στο κεφάλι. Οι γονείς τρελάθηκαν και είπαν στον νευρολόγο αυτά που τους είπε ο(η) παιδίατρος. Τότε κυνικά ο νευρολόγος τους είπε ότι μάλλον το υγρό έχει γίνει όγκος. Αμέσως η μητέρα ρώτησε τον γιατρό: Αφού τα εμβόλια δημιουργούν τέτοια προβλήματα γιατί οι γιατροί δεν ενημερώνουν τον κόσμο. Η απάντηση του νευρολόγου ήταν η εξής: Εγώ δεν εμβολιάζω τα παιδιά μου αλλά ποιός μπορεί να τα βάλει με τις φαρμακοβιομηχανίες από την στιγμή που καταφέρνουν να εγκρίνει ο ΕΟΦ τα δηλητηριά τους; Ξαναρωτάει η μητέρα: Πως γίνεται να μην εμβολιάσω το παιδί μου και να το δεχτούν στο σχολείο; Απαντάει ο γιατρός: Μπορείς να πληρώσεις τον γιατρό να υπογράψει ότι έκανε το εμβόλιο το παιδί σου και να μην το κάνει. Οι γονείς ξέσπασαν σε λιγμούς.
- Έγινε τελικά η μαγνητική και βρέθηκε ότι η μικρή μαιρούλα είχε έναν όγκο 5 εκατοστά στο πίσω μέρος του κεφαλιού εξαιτίας ενός εμβολίου. Αμέσως ξεκίνησε η διαδικασία για χειρουργείο. Εννοείτε ότι έπεσε και το σχετικό φακελάκι περί τα 3000 ΕΥΡΩ στον νευροχειρούργο.
Μέχρι εδώ είναι το πρώτο μέρος της επιχείρησης. Τα κρούσματα λευχαιμιών και όγκων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα μετά την εισαγωγή στην αγορά των νέων εμβολίων από το 2005 και μετά. Για προσέξτε το 2ο μέρος της επιχείρησης:
-Μετά από 10ήμερη παραμονή στην νευροχειρουργική η μαιρούλα μεταφέρεται στο πολυδιαφημησμένο νέο ογκολογικό νοσοκομείο ΜΑΡΙΑΝΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ ΕΛΠΙΔΑ. Στο μεταξύ βγήκε και η ιστολογική εξέταση και βρέθηκε ότι η μαιρούλα είχε κακοήθη όγκο. Αφού μπήκε στο δωμάτιο η μαιρούλα ήρθε ο(η) ογκολόγος ιατρός και είπε στους γονείς ότι το παιδί τους για να έχει καλύτερα αποτελέσματα θα πρέπει να φέρουν ένα φάρμακο (EDOXAN) από τις ΗΠΑ διότι το EDOXAN εδώ στην ΕΛΛΑΔΑ προέρχεται από ινδία και πακιστάν. Έντρομοι οι γονείς ρώτησαν γιατί συμβαίνει αυτό. Ο(Η) ογκολόγος απάντησε: Διότι το υπουργείο υγείας έδωσε εντολή να προμηθευόμαστε τα πιο φθηνά φάρμακα που έχουν έγκριση από τον ΕΟΦ. Όμως επειδή τα φάρμακα αυτά έχουν πολλά προσθετικά (έκδοχα) έχουν και περισσότερες παρενέργειες και δεν είναι σίγουρο ότι θα έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Έτσι οι γονείς ξεκίνησαν έναν αγώνα να φέρουν EDOXAN από τις ΗΠΑ. Φυσικά σχεδόν πούλησαν το μισό τους σπίτι.
-Έτσι ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες της μαιρούλας. Εκτός από το ΕΝΤΟΞΑΝ η μαιρούλα έπαιρνε ΟΓΚΟΒΙΝ, ΚΑΡΜΠΟΠΛΑΤΙΝΑ, ΒΕΠΕΣΙΝΤ σε διάφορες δόσεις και σχήματα. Οι θεραπείες που έκανε η μαιρούλα ήταν 4ήμερες και κοστίζουν 5000 ευρώ για το ταμείο περίπου(η μία 4ήμερη).
Εδώ ξεκινάει το τρίτο μέρος της επιχείρησης. Πριν προχωρήσω θα δώσω μερικές πληροφορίες για την αντιμετώπιση του καρκίνου. Για να καταπολεμηθεί η νόσος πρέπει να πέφτουν τα αιματολογικά και όχι να είναι φυσιολογικά, δηλαδή να πέφτουν σε επίπεδα που το παιδί να χρειάζεται μετάγγιση. Επομένως η αιμοσφαιρίνη να πέφτει κάτω από 8 και τα αιμοπετάλια κάτω από 20000.Βέβαια σε αυτή την περίπτωση με τα αιμοπετάλια το παιδί κινδυνεύει με εγκεφαλική αιμορραγία αλλά αυτό αντιμετωπίζεται με μετάγγιση.
-Η θεραπεία της μαιρούλας πήγαινε καλά. Σε κάθε θεραπεία τα αιματολογικά έπεφταν όλο και πιο πολύ οπότε χρειάζονταν μετάγγιση. Εδώ αρχίζει και το πρόβλημα. Τα αιμοπετάλια της μετάγγισης έχουν όριο ζωής από 1 μέρα εως 5 μέρες ανάλογα από το πόσο είναι αποθηκευμένα όμως αυτό πως μπορούν να το ξέρουν οι γονείς; Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι δεν μιλάνε αρκετά αν δεν πέσουν τα ανάλογα φακελάκια. Έτσι η μαιρούλα έβαλε αιμοπετάλια αλλά ήταν για 2 ημέρες και το παιδί είχε πάθει από τις θεραπείες μυελική υποπλασία δηλαδή δεν παρήγαγε αιμοπετάλια ο μυελός. Οι γονείς νόμιζαν ότι όπως τις άλλες φορές έβαλε το παιδί τους αιμοπετάλια για 5 ημέρες. Την Τρίτη ημέρα το βράδυ το παιδί είδε ένα εφιάλτη πιέστηκε και επειδή δεν είχε αρκετά αιμοπετάλια έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία. Το παιδί ενώ πήγαινε καλά στην θεραπεία τελικά πέθανε.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ:
1η ΕΡΩΤΗΣΗ: ΦΤΑΙΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΕΜΒΟΛΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΟΝ ΝΕΥΡΑΞΟΝΑ;
2Η ΕΡΩΤΗΣΗ: ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΕΝΩ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΩ ΞΕΡΟΥΝ;
3Η ΕΡΩΤΗΣΗ: ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΤΟΥ ΕΟΦ ΚΑΙ ΕΝΩ ΞΕΡΟΥΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ;
4Η ΕΡΩΤΗΣΗ: ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΣΟΚΟΜΟΙ ΠΟΥ ΕΝΩ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΛΗΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΩΝ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙΣ; ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ.
5Η ΕΡΩΤΗΣΗ: ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ (ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΙ) ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ;

Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011, 00:28,

Source: zougla.gr

Iranian girls upset about Barbie ban

Forget the U.S. fighter jets and Predator drones, the most potent weapon against Iran is a dainty lil’ plastic thing — Barbie.
The Islamic nation’s morality police are yanking the Mattel doll off store shelves as part of its “soft war” against the West’s decadent cultural influences.
The doll was officially banned as un-Islamic in 1996, but Barbie, who has had an off-and-on thing with Ken for decades, continues to be sold.
Now, Iranian girls have been offered an alternative: A pair of ultra-modest, ultra conformist dolls named Sara (female) and Dara (male). It’s not known if they are dating.
Reuters reports that a growing cadre of moms and daughters are unhappy with the dolls, calling them “ugly and fat.”

Read more: http://www.philly.com/philly/blogs/entertainment/celebrities_gossip/137590143.html#ixzz1k0Sz0gVt
Watch sports videos you won't find anywhere else

Muslim 'Barbie and Ken' dolls created by Iranian government

An Iranian government agency has developed an Islamic version of Barbie-style dolls as an antidote to the "harmful" influence of dolls and accessories from America.

The Sara and Dara dolls were created by the Iranian government to protect girls from the 'harmful effects' of American Barbie dolls 

By Charlotte Bailey

8:26AM BST 24 Sep 2008

'Dara and Sara' have been created by the Institute for the Intellectual Development of Children and Young Adults in an effort to promote traditional Muslim values in the country.

Unlike their American counterparts, the toys come dressed in modest clothing. They also have pro-family backgrounds and each of the four models of Sara comes with a white headscarf.

They will be sold for just a third of the price of a Barbie doll.

Toy seller Masoumeh Rahimi welcomed the dolls, noting that the image of Barbie as buxom, blonde and wearing revealing clothing was "more harmful than an American missile."

She said that the danger was that if young girls played with Barbie dolls, they could grow into women who rejected Iranian values.

Another toy seller, Mehdi Hedayat, said: "Dara and Sara are strategic products to preserve our national identity.
"And, of course, it is an answer to Barbie and Ken, which have dominated Iran's toy market."
Dara and Sara started out as characters in school books and their lives have also grown into stories that are being sold on cassette along with the dolls.
The siblings help each other to solve problems and turn to their loving parents for guidance.
They are both supposed to be eight years old, young enough under Islamic law for Sara to appear in public without a headscarf. However, the creators have decided to include headscarves with the toy.
Around 100,000 dolls have been manufactured in China and each will sell for 125,000 rials (£7) A Barbie doll sells for almost three times as much at 332,000 rials.
This is not the first time that Barbie has lost out to a Muslim rival.
In 2003, a veiled doll named Fulla appeared on the shelves of Egypt's toy stores to meet demand from parents who did not want to buy Barbie dolls for their daughters.
Toy creators NewBoy Design Studio developed the doll, who was dressed in a traditional Islamic headscarf and overdress and came with her own pink felt prayer rug.

Η μεσαία τάξη απειλείται με εξαφάνιση

Tου David Ignatius - Aρθρογράφου της Washington Post

Η δημοσίευση κειμένου με τίτλο «Το μέλλον της Ιστορίας» από τον άνθρωπο, ο οποίος το 1989 εποχή κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και θριάμβου της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς προανήγγειλε το «Τέλος της Ιστορίας», αποτελεί σημάδι των καιρών.
Το δοκίμιο του Φράνσις Φουκουγιάμα δημοσιεύεται στο τεύχος Ιανουαρίου της επιθεώρησης Foreign Affairs. Προσφέρει μια καλή εισαγωγή στο σημαντικότερο ίσως πολιτικό περιοδικό του 2012, που πραγματεύεται την παρακμή της μεσαίας τάξης στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Χωρίς αυτήν τη μεσαία τάξη, ισχυρίζεται ο Φουκουγιάμα, η φιλελεύθερη δημοκρατία χάνει το στήριγμά της.
Το σύνθημα «Προστατεύστε τη μεσαία τάξη» έχουν υιοθετήσει και τα δύο κόμματα των φετινών προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ. Ο Φουκουγιάμα υποστηρίζει, όμως, ότι ο κίνδυνος δεν προέρχεται από συγκεκριμένες φορολογικές ή άλλες πολιτικές δαπανών ενός εκ των δύο αμερικανικών κομμάτων, αλλά την ίδια τη φύση της σύγχρονης, παγκόσμιας οικονομίας. Ο νέος αυτός κόσμος μπορεί να είναι επίπεδος, είναι όμως και κεκλιμένος, με την κλήση αυτή να ευνοεί κατάφωρα τις ελίτ. «Η ανισότητα έχει διαχρονική παρουσία, ως αποτέλεσμα φυσικών διαφοροποιήσεων στο ταλέντο και τον χαρακτήρα», γράφει ο Φουκουγιάμα, για να συνεχίσει: «Ο σημερινός τεχνολογικός κόσμος, όμως, μεγεθύνει σημαντικά τις ανισότητες αυτές. Οι λίγοι τυχεροί μπορούν έτσι να γίνουν ειδήμονες του χρηματιστηρίου ή σχεδιαστές λογισμικού, εξασφαλίζοντας ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο του εθνικού πλούτου».
Οι προειδοποιήσεις του Φουκουγιάμα υπήρξαν ανέκαθεν εύστοχες και επίκαιρες. «Το τέλος της Ιστορίας» επαινέθηκε αρχικά ως το απόγειο της μετα-ψυχροπολεμικής αισιοδοξίας, για να αντιμετωπίσει έντονες επικρίσεις μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, εποχή κατά την οποία η ιστορία πραγματοποίησε θορυβώδη επιστροφή.
Ο Φουκουγιάμα δεν εμφανίζεται πια ενθουσιώδης σε ό,τι αφορά τη φιλελεύθερη δημοκρατία, την οποία συνεχίζει να θεωρεί «τη μοναδική εναπομείνασα ιδεολογία του σημερινού κόσμου». Αντίθετα, αναρωτιέται αν η παγκόσμια αγορά είναι εχθρός της δημοκρατίας, και όχι η αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξή της. Το 1989, ο συγγραφέας αντιμετώπισε την παγκόσμια αγορά ?και τον αυξανόμενο πλούτο της? ως κινητήριο μοχλό του «τέλους της ιστορίας» και της υιοθέτησης δημοκρατικών αξιών από κάθε γωνιά του κόσμου. Σήμερα, ανησυχεί ότι η παγκοσμιοποίηση πλήττει κατά κύριο λόγο τη θέση της μεσαίας τάξης, της παραδοσιακής δεξαμενής ισχύος κάθε φιλελεύθερου πολιτεύματος.
«Τι θα συμβεί εάν η περαιτέρω τεχνολογική ανάπτυξη και παγκοσμιοποίηση υποσκάψουν την ισχύ της μεσαίας τάξης, καθιστώντας αδύνατη τη μεταπήδηση στη μεσαία τάξη για όλους, εκτός από μια μικρή μειοψηφία;» ρωτάει ο Φουκουγιάμα. Πιο κάτω επισημαίνει πως η διαδικασία αυτή έχει ήδη ξεκινήσει στις ΗΠΑ, όπου οι μισθοί υποχωρούν από τη δεκαετία του 1970, ενώ προειδοποιεί: «Το έργο της παλιάς μεσαίας τάξης στον ανεπτυγμένο κόσμο μπορούν σήμερα να επιτελέσουν εργαζόμενοι σε άλλες χώρες, με πολύ χαμηλότερο κόστος».
Ο Φουκουγιάμα διαπιστώνει αυξανόμενη οργή στην αμερικανική μεσαία τάξη κατά της Γουόλ Στριτ. Επισημαίνει, ωστόσο, το παράδοξο ότι το μεγαλύτερο πολιτικό κεφάλαιο εισπράττει το κίνημα «Tea party», που υποστηρίζει το επιχειρηματικό status quo, και όχι το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη. Η δυναμική αυτή φανερώνεται και στην Ευρώπη, όπου «η Αριστερά παραμένει αναιμική και τα δεξιά λαϊκίστικα κόμματα ενισχύονται», όπως γράφει ο Φουκουγιάμα.
Το τεύχος του Foreing Affairs, που γιορτάζει τα 90 χρόνια του, περιέχει ενδιαφέρουσα σταχυολόγηση άρθρων της επιθεώρησης από την εποχή της ίδρυσής της.
Αίσθηση προκαλεί άρθρο του 1932, που προσπαθεί να εξηγήσει τη δημοτικότητα του Χίτλερ μεταξύ των Γερμανών: «Το θέμα σχετίζεται με τους δύσκολους καιρούς που αντιμετωπίζει η Γερμανία... Σε ό,τι αφορά τη μεσαία τάξη, την πάλαι ποτέ ραχοκοκαλιά της Γερμανίας, το επίπεδο διαβίωσής της βρίσκεται πολύ κάτω από τα επίπεδα πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο».
Καθώς η προεκλογική εκστρατεία για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ξεκινά για τα καλά αυτή την εβδομάδα, το κύριο ερώτημα αφορά την οικονομία. Το κοινό νιώθει οργή για τις ελίτ της Γουόλ Στριτ, που μοιάζουν να πλουτίζουν από το σύστημα. Η απόφαση του Ομπάμα και των Ρεπουμπλικανών να μην εκμεταλλευθούν δημαγωγικά το φαινόμενο αυτό, αποδεικνύει ότι η αμερικανική πολιτική σκηνή συνεχίζει να είναι υγιής. Κάθε υποψήφιος διαθέτει πολυεπίπεδο σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης. Αυτό που λείπει, όμως, είναι η μέθοδος άρσης του πολιτικού αδιεξόδου στη νομοθετική εξουσία, ώστε οι προτάσεις αυτές να μπορέσουν να εφαρμοστούν.
Σε εδάφιο, που θυμίζει ανησυχητικά τα άρθρα του Foreign Affairs τη δεκαετία του 1930, ο Φουκουγιάμα επισημαίνει: «Πολλοί εκφράζονται με θαυμασμό για το κινεζικό σύστημα, όχι μόνο για τα οικονομικά του επιτεύγματα, αλλά και γιατί είναι ικανό να λαμβάνει μεγάλες, περίπλοκες αποφάσεις σε ελάχιστο χρόνο. Συγκρίνετέ το, τώρα, με την αγωνιώδη πολιτική παράλυση, που πλήττει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη». Κάθε φορά που οι άνθρωποι επαινούν ένα απολυταρχικό σύστημα, για την αποτελεσματικότητά του, αυτό είναι μια σαφής προειδοποίηση.
ΠΗΓΗ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_15/01/2012_469293

Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκυ συνέταξε μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ.

Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκυ φέρεται να έχει συντάξει μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ. Το κείμενο κυκλοφορεί εδώ και δυο χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι είναι πράγματι του Τσόμσκυ.


1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ

Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ

Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ

Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Φόβος - Φοβίες - Τρόμος

                  ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΦΟΒΙΑΣ


Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.  
Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται σαν εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης.  
Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν. 
Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και σε καταστάσεις υπερβολικού στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. 
 Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει σαν αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου. 

ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΑΓΧΟΥΣ 

Ο φόβος δημιουργείται ως απάντηση σε εξωτερικό πραγματικό κίνδυνο ή απειλή που γίνεται αντιληπτός συνειδητά Περιλαμβάνει τόσο υποκειμενική αίσθηση φόβου . . . ψυχολογική διάσταση, όσο και φυσιολογικές μεταβολές που είναι κυρίως επιτάχυνση του καρδιακού ρυθμού , επιτάχυνση της αναπνοής, σφίξιμο των μυών και ανακατανομή του αίματος από το δέρμα και τα σπλάχνα στους μεγάλους μυς.

Οι μεταβολές αυτές προετοιμάζουν το σώμα για μυική δραστηριότητα (πάλη ή φυγή) που μπορεί να είναι απαραίτητη ως απάντηση στην απειλή.

Το άγχος αντίθετα, είναι η συναισθηματική κατάσταση που περιλαμβάνει αισθήματα τάσης , φόβου ή ακόμη και τρόμου σαν απάντηση σε κίνδυνο του οποίου η πηγή είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη ή μη αναγνωρίσιμη.

Όπως και ο φόβος , έτσι και το άγχος εκτός της ψυχολογικής διάστασης του φόβου και τρόμου συνοδεύεται από διέγερση του νευρικού συστήματος που εκδηλώνεται με ιδρώτα, ταχυκαρδία, τρόμο, επιτάχυνση της αναπνοής και γαστρεντερική δυσφορία.  

Σε αντίθεση όμως με τον φόβο, η πηγή του άγχους είτε είναι άγνωστη, είτε έχει ελάχιστη ένταση σε σύγκριση με την ένταση φυσιολογικής και συναισθηματικής αντίδρασης που προκαλεί.

Ο φόβος είναι και αυτός ένα προειδοποιητικό σήμα. Διαφοροποιείται ωστόσο από το άγχος, διότι ενώ ο φόβος συνιστά αντίδραση σε μια άμεση, γνωστή και συγκεκριμένη εξωτερική απειλή, το άγχος αποτελεί τη συναισθηματική απάντηση στην αναμονή ενός κινδύνου, άγνωστου, αόριστου, συγκεχυμένου και ασαφούς.  

Ο κίνδυνος αυτός, όπως τον αντιλαμβανόμαστε, δεν απειλεί μόνο την βιολογική μας ύπαρξη, αλλά και σημαντικές παραμέτρους που σχετίζονται με αυτήν, όπως ο κοινωνικός μας ρόλος, η αυτοεκτίμηση μας . . .

Ο φόβος εισβάλλει αιφνίδια και υποχωρεί όταν η απειλή αποχωρήσει, ενώ το άγχος, επειδή η απειλή είναι ασαφής και άγνωστη, διαρκεί πολύ περισσότερο και έχει την τάση να χρονίζει.  

 
Σε γενικές γραμμές ο φόβος είναι το συναίσθημα που πηγάζει από την προσδοκία του κινδύνου. Είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα που μας βοηθάει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Η Φοβία αντίθετα, είναι το συναίσθημα του φόβου μπροστά σε κάτι που δεν είναι πραγματικά επικίνδυνο, αλλά που εμείς αυθαίρετα εκλαμβάνουμε ως επικίνδυνο. Οι φοβίες αναφέρονται στην ύπαρξη φόβου που δεν έχει ρεαλιστική βάση.  

Ουσιαστικά η διάκριση βρίσκεται στο πόσο κατάλληλη και συμβατή με την αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η συναισθηματική μας αντίδραση 

ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ 

Ο Φόβος και ο Τρόμος. Είναι δύο διαφορετικές έννοιες που πολλές φορές επιτυγχάνουν παρόμοια αποτελέσματα αλλά στην περίπτωση του Τρόμου συνήθως αυτά είναι καταστροφικά.  

Ο Τρόμος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα στιγμιαίο συναίσθημα που προκαλείται από ένα ερέθισμα. Εν αντιθέσει ο Φόβος είναι ένα αίσθημα διάρκειας. Είναι διαχρονικός τις περισσότερες φορές και για να απαλλαχθούμε από μία φοβία μας, μας παίρνει αρκετό διάστημα. Χαράζεται μέσα μας και χρειαζόμαστε αρκετά μεγάλο ψυχικό σθένος για να τον ξεπεράσουμε. 

  

Συνήθως ο τρόμος είναι ένα παράγωγο του φόβου το οποίο το συναντάμε σαν πρόλογο του. Μετά από ένα γεγονός το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να τρομάξουμε, είναι πολύ πιθανόν ανάλογα με την εμπειρία, αυτό που μας τρόμαξε να χαραχθεί μέσα μας δημιουργώντας μας έτσι μία φοβία. Από μία άλλη άποψη, ο τρόμος είναι εκείνο το ξέσπασμα με το οποίο ο φοβισμένος άνθρωπος πλέον κάνει αρκετά εμφανές, την ψυχολογική κατάσταση στην οποία έχει εισέλθει.  

ΦΟΒΟΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ 

Σωματικά Συμπτώματα 

Η έκφραση του φόβου στο ανθρώπινο πρόσωπο περιλαμβάνει, τη διεύρυνση των ματιών, τα φρύδια συγκεντρώνονται, και τα χείλη τεντώνονται οριζόντια. Οι μύες που χρησιμοποιούνται για τη φυσική κίνηση βρίσκονται σε ένταση προκειμένου το θύμα να επιτεθεί ή να διαφύγει τον κίνδυνο, εμφανίζεται εφίδρωση λόγω αυξημένης ροής του αίματος που είναι αναγκαία για να μεταφέρει στο υπόλοιπο του σώματος, μαζί με οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες, θερμότητα, ωθώντας στην εφίδρωση για να δροσίσει το σώμα. 
Ο φοβισμένος άνθρωπος σε πρώτη αντίδραση στέκεται σαν άγαλμα ακίνητος και έχει δύσπνοια, οι τρίχες στο δέρμα του σηκώνονται και υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί τρέμουλο στους μύες. όταν ο κίνδυνος ή η απειλή είναι συγκλονιστική ή απότομη, μια κοινή αντίδραση είναι η κάλυψη (για να προστατευτούν) ευάλωτα τμήματα της ανατομίας, κυρίως στο πρόσωπο και το κεφάλι. 
Όταν το ερέθισμα που θα προκαλέσει τον φόβο συμβεί απροσδόκητα, το θύμα μπορεί ενδεχομένως να αντιδράσει πηδώντας ή παραμερίζοντας. Η καρδιακή πίεση του ατόμου αυξάνεται και οι κτύποι της καρδιάς επιταχύνονται και αυτό έχει ως αποτέλεσμα η αναπνοή να είναι βιαστική. 

Ψυχικά Συμπτώματα 

Ο φόβος ποικίλλει, από ήπια προσοχή μέχρι τις ακραίες καταστάσεις φοβίας και την παράνοια. Ο φόβος σχετίζεται με μια σειρά πρόσθετων γνωστικών και συναισθηματικών καταστάσεων, που συμπεριλαμβάνουν την ανησυχία, το άγχος, τον τρόμο, την φρίκη, και τον πανικό.  
Σχετικά με την εμπειρία του φόβου μπορεί να μείνει πολύ καιρό μετά την έκθεση στον ασυνείδητο νου, όπου μπορεί να εκδηλωθεί ως εφιάλτες, ή, σε μια ακόμη πιο ισχυρή μορφή, ως νυχτερινός τρόμος.  
Ορισμένες παθολογικές καταστάσεις που σχετίζονται με τον φόβο (που ορίζεται από επίμονους και παράλογους φόβους) μπορούν να περιλαμβάνουν διάφορα είδη αγχώδους διαταραχής που είναι πολύ συχνές, όπως αγοραφοβία, κλειστοφοβία, κοινωνική φοβία, ακροφοβία, νοσοφοβία, ξενοφοβία, φόβος του θανάτου, πετοφοβία (φοβία των πτήσεων), φοβία συναισθημάτων (Υποχονδρίαση), κρίση πανικού, διαταραχή πανικού αλλά και άλλες πιο σοβαρές ασθένειες όπως η ακραία φάση της διπολικής διαταραχής και ορισμένες μορφές σχιζοφρένειας.

Τι είναι βία :

«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»
..
«Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»
..«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»
..
«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι τον χειμώνα θα παγώσουν γιατί το πετρέλαιο θέρμανσης έχει αγγίξει το 1 το λίτρο και σύντομα θα φτάσει και στο 1,50»
..
«Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών»
..
«Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9»
..
«Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος»
..
«Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορεία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος»
..
«Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»
..
..
«Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης να διαβάζεις παράλληλα ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995»
..
«Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών σου»
..
«Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις»
..
«Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει μην ελπίζεις σε πολλά.
Αφού δεν ήσουν μέσα στο σπίτι την ώρα της ληστείας πάλι καλά να λές που είσαι ζωντανός» ..
«Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες, πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται» ..
«Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 χιλ και ταυτόχρονα να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός»
..«Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε γουστάρουν και αν τελικά κατα λάθος συλληφθούν και παραπεμφθούν σε κάποιο δικαστήριο στο τέλος αθωόνονται.
Ενώ εσύ έτσι και κάνεις το λάθος και χρωστάς στο κράτος 5.000 πάς ολοταχώς στο αυτόφωρο και μετά στην ψειρού»
..
«Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία μόνο όταν αυτή αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνει επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση»
..
«Βία είναι να σε αναγκάζουν να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου.
Όχι για να την ζήσεις στο έπακρο αλλά επειδή απλά δεν ξέρεις τι θα υπάρχει αύριο και δεν θα έχεις λεφτά για μεθαύριο»...

Μάντης κακών (εν μέσω ευφορίας;)

του Γιάννη Πανούση

Μου έλεγες:
Εξαρτάται
αν κοιμάσαι
για να ξεχάσεις
ή για να θυμηθείς
Έλσα Καρνέτη, «Κονσέρβα μαργαριτάρι».


Όσο κι αν αναζητούμε εθνικούς (;) ήρωες για να παίξουν την «Ωραία του Κουρέα», δηλαδή το ρόλο του συμβιβασμού (συμψηφισμού;) των αντιθέτων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα:
1. Οι τεχνοκράτες καλούνται ως καλύτεροι (εντιμότεροι;) managers να διαχειριστούν ουδέτερα (!!) την οικονομική και πολιτική κρίση; Τότε γιατί να μην καταργήσουμε κόμματα, κινήματα, κοινοβουλευτισμό και να μην αποδεχτούμε μια «παγκόσμια» επιτροπή Σοφών για να μας σώζουν στο διηνεκές;
Βέβαια δεν θα έβλαπτε και μία απάντηση στο από πού ήρθαν αυτοί οι σοφοί και πού (το) πάνε και, κυρίως, ποια είναι ακριβώς η έννοια του απολίτικου (πού δηλαδή «αναφέρεται» για τις πράξεις και παραλείψεις του, νόμιμες και μη);
2. Μήπως πίσω από τους Έλληνες, Ιταλούς κλπ τεχνοκράτες κρύβεται (εν αγνοία τους;) η επιχείρηση αυτο-αθώωσης του νοσηρού πολιτικού συστήματος που πιστεύει ότι μέσα από συγκυβερνήσεις και εθνικές (!) κορώνες θα αποδοθεί και πάλι λευκό στην κοινωνία, ώστε στις επόμενες εκλογές να (ξανα) διεκδικήσει το δικαίωμα να μας (ξανα) κυβερνήσει;
Αν, δηλαδή, τρείς ένοχοι συμφωνήσουν σε κοινή γραμμή αυτό τους αθωώνει; Ή παραγράφει τα ανομήματά τους; Ή μας δίνει περισσότερα εχέγγυα για το μέλλον;
3. Γιατί τόσοι (αποτυχημένοι) υπουργοί/υφυπουργοί αλλάζοντας πόστα (και ρόλο;) θα γίνουν καλύτεροι; Γιατί μια μεταβατική κυβέρνηση ειδικής αποστολής πρέπει να χωράει (και να συγχωρεί;) τόσο άχρηστο κόσμο; Και γιατί όλοι αυτοί δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι τώρα θα δουλέψουν γιατί τώρα είναι η ώρα της ευθύνης. Τόσους μήνες ήταν ανεύθυνοι και ακαμάτηδες; Η είσοδος της ΝΔ και του ΛΑΟΣ τους ενέπνευσε;
4. Στη συγχορδία της μικρόνοιας και της παράνοιας, του τελευταίου καιρού, υπήρχε μόνο μαέστρος; Τα άλλα όργανα δεν «φαλτσάρανε»; Κάποιος δεν πρέπει, επιτέλους, να δηλώσει ότι (κι αυτός) έφταιγε και αποχωρεί από την πολιτική;
5. Η χώρα και οι πολίτες της ψάχνουν για ηγέτη ή για εκτόνωση; Αν θέλουμε ηγέτη καλό θα ‘ναι να μην ψάχνουμε στο κομματικό χθες ή στο υπερεθνικό κεφάλαιο.
6. Η Αριστερά δεν θέλει να ενωθεί. Μήπως, όμως, μπορεί να συμφωνήσει σε κοινές δράσεις πριν οι Έλληνες αρχίσουν να ζουν σε επίπεδο δραχμής μένοντας στο Ευρώ;
ΥΓ1: Με την έβδομη δόση θα χάσουμε την ψήφο μας και με την όγδοη την ψυχή μας.
ΥΓ2: Ό,τι «μουλωχτό» και επικίνδυνο (ελληνική παροιμία).

Πώς διαστρεβλώνεται η «λευκή» ψήφος

 Χριστιάννα Λούπα (συγγραφέας και νομικός).

Το λευκό ψηφοδέλτιο ή απλά «λευκό», δεν είναι παρά μια ψήφος διαμαρτυρίας για εκείνους τους πολίτες που επιθυμούν να παραμείνουν ενεργοί – η ψηφοφορία, άλλωστε, τυπικά είναι ακόμα υποχρεωτική - και να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία, όμως, δεν εκφράζονται από τα υφιστάμενα κόμματα. Πρόκειται δηλαδή για μια πολιτική, αλλά όχι κομματική επιλογή, δεν συνιστά αποχή, αλλά αποδοκιμασία του συνόλου της πολιτικής τάξης και είναι δικαίωμα του κάθε ψηφοφόρου, που απορρέει από το ίδιο το Σύνταγμα.  

Όμως, αν πιστεύετε ότι ψηφίζοντας λευκό θα καταγράψετε την αποδοκιμασία σας για την πολιτική τάξη, κάνετε λάθος! Δεν θέλω να σας στενοχωρήσω, εσάς που ρίξατε λευκό, αλλά πολύ απλά η ψήφος σας θα πάει στην ίδια κατηγορία με τα «λανθασμένα», δηλαδή, τα άκυρα και δεν θα παίξει κανέναν απολύτως ρόλο στην καταμέτρηση!
Ο νόμος 3434/2006, άρθρο 1 και το Προεδρικό Διάταγμα 96/ 2007, στο άρθρο 98, παρ.8, ορίζει σαφώς: «…κατά τη σύνταξη, ανά εκλογική περιφέρεια, των πινάκων αποτελεσμάτων από τα αρμόδια δικαστήρια, κατά την κατανομή των εδρών, καθώς και για τον καθορισμό του εκλογικού μέτρου, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα». Αυτόματα, όμως, αυτό συνεπάγεται ότι τα λευκά δεν λαμβάνονται υπ’ όψη στον υπολογισμό του εκλογικού μέτρου, που είναι και η λέξη κλειδί για την κατανομή των εδρών.
Σύμφωνα με το άρθρο 100 του παραπάνω διατάγματος, ορίζεται ότι:
«4. Για την κατανομή των εδρών σε κάθε εκλογική περιφέρεια ως εκλογικό μέτρο λαμβάνεται το ακέραιο μέρος του πηλίκου που προκύπτει από τη διαίρεση του συνόλου των έγκυρων ψηφοδελτίων που έλαβαν μέρος στις εκλογές […] δια του αριθμού των εδρών της. Για τον καθορισμό των εδρών που δικαιούται κάθε εκλογικός σχηματισμός σε κάθε εκλογική περιφέρεια διαιρείται το σύνολο των έγκυρων ψηφοδελτίων, που έλαβε στην περιφέρεια ο εν λόγω σχηματισμός, δια του εκλογικού μέτρου. Οι έδρες του στην εκλογική περιφέρεια είναι το ακέραιο μέρος του πηλίκου της παραπάνω διαίρεσης».
Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ιδού ένα παράδειγμα:
Ο Νομός Καβάλας καταλαμβάνει 4 έδρες στη Βουλή. Ας υποθέσουμε ότι ψήφισαν 100 και το πρώτο κόμμα πήρε 40 ψήφους. Τα 80 ψηφοδέλτια είναι έγκυρα και τα 20 λευκά. Άκυρα δεν υπάρχουν καθόλου.
Στην πρώτη περίπτωση, θα εκλάβουμε τα λευκά ως έγκυρα και θα υπολογίσουμε το εκλογικό μέτρο, που θα είναι 100 έγκυρα (80 + 20) : 4 (έδρες) = 25. Εν συνεχεία, θα διαιρέσουμε τις 40 ψήφους : 25 (εκλογικό μέτρο) = 1 έδρα (1 βουλευτή) βγάζει το πρώτο κόμμα στο Νομό Καβάλας σε πρώτη φάση. Αν στο ίδιο παράδειγμα, τα λευκά ψηφοδέλτια τα εκλάβουμε ως άκυρα, όπως ορίζει ο νόμος άλλωστε, το αποτέλεσμα θα είναι τελείως διαφορετικό: 80 έγκυρα: 4 (έδρες) = 20 (εκλογικό μέτρο). 40 (ψήφοι) : 20 = 2 έδρες (βουλευτές) θα βγάλει το πρώτο κόμμα στο συγκεκριμένο νομό!
Γίνεται σαφές τώρα νομίζω, γιατί υπάρχει όλη αυτή η διαμάχη σχετικά με τη νομική βαρύτητα της λευκής ψήφου. Οι Συνταγματολόγοι, πάντως, στην πλειοψηφία τους υποστηρίζουν την ορθότητα του νόμου που εξομοιώνει τα λευκά με τα άκυρα διότι, συνυπολογίζοντας τις λευκές ψήφους για την εξαγωγή του εκλογικού μέτρου, «μπορεί να οδηγηθούμε σε ενίσχυση των μεγαλύτερων σε αριθμό ψήφων κομμάτων και σε αποδυνάμωση των μικρότερων, αποδομώντας περαιτέρω τον αναλογικό χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος». (Καθηγητής Ξ. Κοντιάδης, «Η λευκή ψήφος και το Σύνταγμα», Ημερησία, 20/3/2005).
Ας δούμε τώρα τι ισχύει σε άλλες χώρες της Ευρώπης σχετικά με τη λευκή ψήφο. Μόνο στην Ιταλία αναγνωρίζονται από τον νομοθέτη τα λευκά ψηφοδέλτια ως ιδιαίτερη κατηγορία, αλλά παρ’ όλα αυτά, ούτε εκεί συνυπολογίζονται στα έγκυρα. Στη Γαλλία η λευκή ψήφος, επίσης, θεωρείται άκυρη και δεν συνυπολογίζεται στην εξαγωγή του εκλογικού αποτελέσματος, ενώ στη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν παρέχεται καν η δυνατότητα έκφρασής της. (Πηγή: http://lefko-2007.blogspot.com/).
Συμπέρασμα: Και να θέλεις να τιμωρήσεις με την ψήφο σου το κομματικό αυτό σύστημα, δεν μπορείς να το κάνεις. Απλά, διαιωνίζεις ένα σαθρό πολιτικό κατεστημένο που μοιάζει να έχει φτάσει, πλέον, στα όριά του και επιτρέπεις, στους 300 πολλά υποσχόμενους Εθνοπατέρες – Μαυρογιαλούρους, να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να διαιωνίσουν την παλαιοκομματική μικροπολιτική τους και, μάλιστα, μέσα στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
 

Και άλλη συμμορία με καλάσνικοφ κακοποιεί γυναίκες;

 

Υπάρχει και άλλη συμμορία με καλάσνικοφ που προχωρά -ύστερα από εισβολές σε σπίτια- σε κακοποιήσεις γυναικών και την δράση της οποίας δεν μπορεί να προσδιορίσει η ΕΛ.ΑΣ;

Το ερώτημα αυτό ανακύπτει ξαφνικά από το περιεχόμενο πορίσματος του εργαστηρίου DNA των Εγκληματολογικών Εργαστηρίων της ΕΛ.ΑΣ για την δραση των πέντε νεαρών Αλβανών και μίας Ελληνίδας που είχαν συλληφθεί στις 11 Οκτωβρίου 2011 για περίπου 40 ληστρικές επιδρομές σε σπίτια, σε διάφορες περιοχές της Αττικής. Οι νεαροί κακοποιοί που κρατούσαν καλάσνικοφ είχαν κατηγορηθεί από τις διωκτικές αρχες -ύστερα από δύο μαρτυρίες των θυμάτων τους- και για δύο σεξουαλικές κακοποιήσεις γυναικών σε διάρκεια ληστειών σε κατοικίες στην Γλυφάδα και στην Ηλιούπολη.

Ωστόσο σε πρόσφατο πόρισμα των Εγκληματολογικών Εργαστηρίων αναφέρεται ότι κανένα δείγμα DNA που ελήφθη από τους πέντε Αλβανούς δράστες δεν ταυτίζεται με γενετικό υλικό από μια 40χρονη γυναίκα που κατήγγειλε την κακοποίησή της, τον Οκτώβριο του 2011 στην Ηλιούπολη.

Η 40χρονη άτυχη γυναίκα είχε καταθέσει στους αστυνομικούς ότι ύστερα από την επίθεση των κουκουλοφόρων ληστών κτύπησε στο κεφαλι της και λιποθύμησε. Στην συνέχεια, σύμφωνα με τις καταγγελίες της, οι δράστες ασέλγησαν σε βάρος της, ενώ αυτή ήταν λιπόθυμη. Η ίδια γυναίκα ανέφερε ακόμη ότι θεωρούσε βέβαιη -με βαση την σωματοδομή και την φωνή- ότι εκείνοι που την λήστεψαν και την κακοποίησαν ήταν οι πέντε Αλβανοί.

Ωστόσο στο πόρισμα των αρμοδίων υπηρεσιών της ΕΛ.ΑΣ τα οποία εξήτασαν γενετικό υλικό που ελήφθη από το σώμα και τα ρούχα της 40χρονης προέκυψε ότι δεν υπάρχει ταυτοποίηση με κανένα αντίστοιχο βιολογικό υλικό από τους πέντε συλληφθέντες Αλβανούς. Μάλιστα στο πόρισμα της ΕΛΑΣ επισημαίνεται ότι δεν εντοπίσθηκε στα σχετικά ευρήματα κανένα γενετικό υλικό οποιουδήποτε αλλου ατόμου

Σημειώνεται ότι οι κατηγορούμενοι Αλβανοί είχαν αποδεχθεί την συμμετοχή τους σε 13 από τις ληστείες που τους αποδίδουν οι διωκτικές και δικαστικές αρχές. Ωστόσο έχουν ισχυρισθεί ότι δεν συμμετείχαν σε σειρά άλλων επιθέσεων για τις οποίες κατηγορούνται ενώ δεν είχαν προχωρήσει σε κακοποιήση καμμιάς από τις γυναίκες-θύματα των ληστειών τους. Μάλιστα ο νομικός εκπρόσωπος ενός εκ των κατηγορουμένων κ. Ιωάννης Μαρακάκης, με βάση το περιεχόμενο των ομολογιών τους, είχε μιλήσει για κενά στη διαδικασία αναγνώρισης των δραστών και για «πιθανή δράση και άλλης συμμορίας ποινικών με καλάσνικοφ, οι οποίοι παραμένουν ασύλληπτοι».

Προτάσεις για την αντιμετώπιση των συναφών με την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια προβλημάτων στο κέντρο της Αθήνας

της Χριστίνας Ζαραφωνίτου,Καθηγήτριας Εγκληματολογίας του Παντείου Παν/μίου

Η Αθήνα έφθασε να χαρακτηρίζεται από τη σημερινή υπερσυγκέντρωση πληθυσμού και τη μεγάλη ετερογένεια μέσα από διαδικασίες σταδιακής αστικοποίησής της, η οποία συναρτάται θετικά με ρεύματα εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης καθοριστικά για την ιστορία και την εξέλιξή της. Τα κυριότερα από αυτά είναι:

Ανακήρυξή της ως πρωτεύουσας του σύγχρονου ελληνικού κράτους (1834)
Επαναπατρισμός των προσφύγων της Μ.Ασίας (1922)
Εσωτερική μετανάστευση 1950-1980 (με έμφαση τη δεκαετία 1960-70)
1ο μαζικό ρεύμα εισόδου μεταναστών (δεκαετία του 1990)
2ο μαζικό ρεύμα εισόδου  μεταναστών και προσφύγων (2005-σήμερα)

Η ανάπτυξή της Αθήνας δεν βασίστηκε, ωστόσο, σε κάποιο οργανωμένο πολεοδομικό σχεδιασμό (πλην του αρχικού πολεοδομικού σχεδίου Κλεάνθη επί της αντιβασιλείας του Όθωνα, το οποίο προέβλεπε μια ανάπτυξη που θα έφθανε έως το πολύ 400.000 κατοίκους και ορισμένων μεταγενέστερων μη ολοκληρωμένων προσπαθειών). Τη φυσιογνωμία της προσδιόρισαν, ως εκ τούτου, συγκυριακές πολιτικές νομιμοποίησης αυθαιρέτων, κοινωνικές πιέσεις και εσωτερικοί ανταγωνισμοί στο επίπεδο στέγασης και οι επιγενόμενες κοινωνικο-δημογραφικές αλλαγές.

Η φυσιογνωμία της μεγάλης αυτής Αθήνας, διατήρησε πράγματι αρκετά στοιχεία γειτονιάς στη δομή της καθημερινής ζωής των κατοίκων της μέχρι και τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, λόγω της μορφής προέλευσης των πληθυσμών της που λόγω της εσωτερικής κυρίως μετανάστευσης είχαν αρκετή ομοιογένεια. Η ραγδαία αστικοποίηση που χαρακτήρισε τόσο τη δεκαετία ‘60-‘70 όσο και την τελευταία 20ετία συνοδεύτηκε και από μεγάλη ετερογένεια. Οι παραπάνω παράγοντες λειτούργησαν εις βάρος της κοινωνικής συνοχής και όξυναν τις ανασφάλειες ακόμα και όταν οι λόγοι που τις συνέδεαν με τις εγκληματικές απειλές δεν ήταν αρκετά ισχυροί.

Μετά το 1990, η πρωτεύουσα, και κυρίως οι κεντρικές περιοχές της,  επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από το πρώτο σύγχρονο μεταναστευτικό ρεύμα που προερχόταν από βαλκανικές χώρες. Παρά τη μαζικότητα της εισόδου, οι τοπικές κοινωνίες (συνεπικουρούμενες και από ευνοϊκότερες οικονομικές συγκυρίες) ανέπτυξαν άτυπους μηχανισμούς ένταξης με εν γένει θετικά αποτελέσματα.

Από το 2005 περίπου και μετά, ένα νέο ίσως ακόμα μεγαλύτερο αλλά σίγουρα πολύ πιο ετερογενές ρεύμα εξωτερικής μετανάστευσης από χώρες της Ασίας και της Αφρικής επηρέασε τη φυσιογνωμία της κοινωνικής ζωής της πρωτεύουσας και κυρίως των κεντρικών περιοχών της. Το νέο αυτό ρεύμα συνέπεσε με την εμφάνιση μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης της οποίας οι συνέπειες έγιναν ιδιαίτερα εμφανείς στη χώρα μας.

Στο πλαίσιο αυτό των κοινωνικο-οικονομικών και πολιτισμικών αλλαγών, μια σειρά κοινωνικά προβλήματα οξύνθηκαν (όπως η ανεργία), ενώ εμφανίσθηκαν νεότερα και σοβαρότερα (όπως η αύξηση αστέγων) τα οποία συγκεντρώθηκαν επί το πλείστον στο κέντρο της πόλης.  Μεταξύ αυτών των προβλημάτων συγκαταλέγεται και η εγκληματικότητα, η ποσοτική και ποιοτική μετεξέλιξη της οποίας είναι ενδεικτική μιας γενικότερης επιδείνωσής της.  Έτσι, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ¹, ο δείκτης εγκληματικότητας (αναλογία στους 100 000 κατοίκους) το διάστημα 2000-2009, αυξήθηκε ιδιαίτερα στις παρακάτω κατηγορίες εγκλημάτων:

Απάτες (από 7,00 σε 12,41 )
Επαιτεία (από 4,66 σε 11,43)
Κλοπές-Διαρρήξεις (από 421,68 σε 662,69)²
Ληστείες (από 14,42 σε 42,94 )
Ναρκωτικά (από 70,34 σε 112,61)
Ν. περί όπλων (από 16,69 σε 31,94)
Πλαστογραφία (από 16,29 σε 69,48)
Σεξουαλική εκμετάλλευση (από 2,48 σε 5,90)

Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εγκληματικότητας  στη χώρα μας αποτελεί η συνεχώς αυξανόμενη χρήση βίας που συνοδεύει τα εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας. Αξίζει, επίσης, να επισημανθεί η σύνδεση μεταξύ οργανωμένου εγκλήματος με τη λεγόμενη εγκληματικότητα του «δρόμου» (πορνεία, ναρκωτικά, επαιτεία κλπ).

Είναι προφανές ότι, στο πλαίσιο αυτό, η μεγάλη  ανασφάλεια των κατοίκων της Αθήνας –και ιδιαίτερα των κεντρικών περιοχών της- συναρτάται με μια σειρά παραμέτρους της υποβάθμισης της ποιότητας ζωής σε καθημερινό επίπεδο, όπως:

Η περιβαλλοντική υποβάθμιση (εγκαταλελειμμένα κτίρια, απορρίμματα στους δρόμους, κακός φωτισμός κ.ά.)
Οι μεγάλες διαστάσεις των σχετικών με τα ναρκωτικά προβλημάτων
Η ανεξέλεγκτη παράνομη πορνεία και το trafficking
Ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός μεταναστών –κυρίως παράνομων
Οι εκτεταμένες διαστάσεις του παρεμπορίου
Η κάμψη της εμπορικής δραστηριότητας (κλείσιμο καταστημάτων)
Η εγκληματικότητα  του «δρόμου» (επιθέσεις, κλοπές προσωπικών αντικειμένων και τσαντών, τραυματισμοί, απειλές και εκφοβισμοί)

Τα παραπάνω προβλήματα εντείνονται μέσα από τη διάχυτη εντύπωση των κατοίκων περί:
Απουσίας ενδιαφέροντος της Πολιτείας (κρατικών υπηρεσιών καθώς και υπηρεσιών τοπικής αυτοδιοίκησης) για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους
Αναποτελεσματικής αστυνόμευσης
Απουσίας κοινωνικών δικτύων αλληλοβοήθειας
Μη λήψης μέτρων πρόληψης (ατομικών ή και κρατικών)

 

«Χαρτογραφώντας»³  τα παραπάνω προβλήματα, παρατηρούμε ότι:
Είναι εγκατεστημένα σε θύλακες του κέντρου της Αθήνας, 
Εκδηλώνονται σωρευτικά
Συνοδεύονται από εγκατάλειψη των περιοχών από τους παραδοσιακούς κατοίκους τους
Συνοδεύονται από εγκατάσταση πολύ χαμηλού κοινωνικο-οικονομικού στάτους νεοεισερχόμενου μεταναστευτικού πληθυσμού
Κατοικούνται από ετερογενή και μη μόνιμο πληθυσμό
Χαρακτηρίζονται από μονολειτουργικού χαρακτήρα κοινωνικές δραστηριότητες (εμπόριο, διασκέδαση, υπηρεσίες)
Ασκείται επιλεκτικά ο επίσημος κοινωνικός έλεγχος (εγκλήματος, παρεμπορίου, παράνομης πορνείας, παράνομης μετανάστευσης, παράνομων εκμισθώσεων κλπ)
Επικρατούν μη νόμιμες μορφές ελέγχου της περιοχής
Έχουν έντονα τα σημάδια της φτώχειας και της υποβάθμισης
Εκδηλώνονται συγκρούσεις μεταξύ των εγκατεστημένων ομάδων
Αντανακλούν στοιχεία κοινωνικής αποδιοργάνωσης

Τα χαρακτηριστικά αυτά εμφανίζονται έντονα στο τρίγωνο μεταξύ των πλατειών Κοτζιά, Θεάτρου και Αγ.Κωνσταντίνου, με έντονη τάση επέκτασης μέσω του άξονα που προσδιορίζει η Πατησίων και η Γ΄Σεπτεμβρίου προς τις μέχρι πρόσφατα μεσοαστικές συνοικίες της Πλ.Βικτωρίας, Πλ.Αμερικής και ευρύτερα την Κυψέλη.

Το γεγονός ότι τα περισσότερα προβλήματα  εντοπίζονται γύρω από κεντρικές πλατείες θα μπορούσε να εξηγηθεί ως εκ της ιδιαιτερότητας του δημόσιου χώρου στην ελληνική πραγματικότητα, ο οποίος ταυτίζεται συνήθως σε αντιδιαστολή με τον ιδιωτικό  και ως εκ τούτου προσλαμβάνεται ως περιοχή «μη ελέγχου» και «μη ενδιαφέροντος» και άρα, όχι «ως περιοχή που ανήκει σε όλους» αλλά «ως περιοχή που δεν ανήκει σε κανέναν» (δημόσιο = μη ιδιωτικό). Για το λόγο αυτό γίνεται εύκολα αντικείμενο «κατάληψης» από διαφορετικές, ανάλογα με την περίπτωση, ομάδες.

Επίσης, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα προβλήματα υπήρχαν ήδη τα εξής βασικά χαρακτηριστικά (άλλοτε εναλλακτικά και άλλοτε αθροιστικά):
Είτε επρόκειτο για περιοχές που είχαν ήδη προσλάβει χαρακτήρα κοινωνικο-οικονομικής υποβάθμισης  
Είτε για περιοχές που είχαν προσλάβει χαρακτήρα «κεντρικής αστεακής ζώνης» (περιορισμός της κατοικίας προς όφελος εμπορικών, οικονομικών, επιχειρηματικών δραστηριοτήτων).
Επιπρόσθετα, στις εν λόγω περιοχές με χαρακτηριστικά  «κέντρου», τα τελευταία χρόνια αποδυναμώθηκαν δραστηριότητες πολιτιστικού  χαρακτήρα (ενδεικτικό το παράδειγμα του ιστορικο-αρχαιολογικού Μουσείου) ενώ, αντίθετα, ενισχύθηκαν  δημόσιου χαρακτήρα δραστηριότητες που απευθύνονται σε «στοχευμένα» κοινωνικά προβλήματα (π.χ ξενώνες, κέντρα απεξάρτησης, κέντρα χορήγησης μεθαδόνης κ.λπ.).

Η αλλαγή αυτή των δραστηριοτήτων επέφερε και αλλαγή του πληθυσμού που κατοικεί και επισκέπτεται τις εν λόγω περιοχές. Στο πλαίσιο αυτό, οι περιοχές του κέντρου της Αθήνας –ακολουθώντας μια διαδικασία που παραπέμπει σε μεγάλο βαθμό στην οικολογική Σχολή του Σικάγου- έγιναν πιο ελκυστικές για την εγκατάσταση πληθυσμών με οικονομικά και λοιπά κοινωνικά προβλήματα, λόγω της μείωσης των τιμών εκμίσθωσης κατοικιών, παράμετρος που λειτουργεί όχι μόνο ως αιτία αλλά και ως αποτέλεσμα αυτής της εγκατάστασης.

Σε κάθε περίπτωση, η υποβάθμισή του Κέντρου της Αθήνας έχει εν τοις πράγμασι συντελεστεί και  τα ερωτήματα που τίθενται είναι: αν γίνεται να μη συνεχιστεί/επεκταθεί η υποβάθμιση αυτή και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να αντιστραφεί η σημερινή κατάσταση.

 

Πολιτικές πρόληψης της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας⁴

 

Δεδομένου ότι οι κάτοικοι προσλαμβάνουν την υποβάθμιση της καθημερινής ζωής τους ως αποτέλεσμα της αλληλόδρασης μια σειράς διαφορετικής προέλευσης παραγόντων, όπως το περιβάλλον της περιοχής κατοικίας τους, η εμπιστοσύνη τους στο ποινικό σύστημα αναφορικά με τον έλεγχο της εγκληματικότητας αλλά και οι ευρύτερες κοινωνικο-ιδεολογικές τους αντιλήψεις, και δεδομένου, επίσης, του κλονισμού της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο κράτος και την πολιτεία ευρύτερα, άρα, και οι πολιτικές που θα πρέπει να αναληφθούν για την αντιστροφή αυτού του κλίματος θα πρέπει να είναι εξίσου σύνθετες και πολυδιάστατες.

Τα προτεινόμενα μέτρα αφορούν, τόσο στο μακρο-επίπεδο, ώστε να αντιμετωπισθούν τα ζητήματα ‘τροφοδότησης’ των ευάλωτων περιοχών με αντίξοες συνθήκες αντιμετώπισης των ήδη έντονων προβλημάτων τους, όσο και στο μικρο-επίπεδο των συγκεκριμένων περιοχών.

Στο πλαίσιο αυτό, σημαντικό ρόλο καλείται να διαδραματίσει η «μεταναστευτική πολιτική» με άμεσο στόχο να αντιμετωπισθεί η παράνομη είσοδος μεταναστών και να ρυθμιστεί το καθεστώς παραμονής όσων έχουν τις προϋποθέσεις νομιμοποίησης.

Βασική στόχευση της αντιμετώπισης της κρίσης του Κέντρου της Αθήνας, θα πρέπει να αποτελέσει η ρύθμιση των εμπορικών δραστηριοτήτων της περιοχής. Ένα σκέλος αποτελεί το εκτεταμένο παρεμπόριο, ενώ το δεύτερο θα έπρεπε να εστιάσει στα κίνητρα διατήρησης των νόμιμα εγκατεστημένων εμπορικών δραστηριοτήτων ώστε να ανακοπεί το φαινόμενο μαζικής διακοπής λειτουργίας των καταστημάτων του Κέντρου της Αθήνας (βάσει ορθολογικών και ισότιμων κριτηρίων). Επειδή, όμως, πολλοί αλλοδαποί ζουν από το παρεμπόριο, τα μέτρα δεν πρέπει να είναι κατασταλτικά αλλά ρυθμιστικά, προσφέροντας τις δυνατότητες μετατροπής της μη νόμιμης αυτής δραστηριότητας σε εναλλακτική δυνατότητα άσκησης οργανωμένου «μικρεμπορίου». Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εάν ελεγχθεί η νόμιμη εισαγωγή εμπορευμάτων, παραχωρηθούν από το Δήμο της Αθήνας κατάλληλοι χώροι εν είδει υπαίθριας ή ημι-υπαίθριας αγοράς στην οποία θα ασκούν με νόμιμη άδεια τη δραστηριότητα αυτή.

Σημαντικός είναι και ο έλεγχος στέγασης των αλλοδαπών, μέσα από την παράνομη μαζική ενοικίαση ή υπενοικίαση ακατάλληλων χώρων και την εκμετάλλευσή της μεγάλης ανάγκης τους.  Εν προκειμένω, η Πολιτεία οφείλει να ελέγξει τις άδειες εκμίσθωσης-υπεκμίσθωσης τόσο νομικά όσο και μέσω επιτόπιων ελέγχων.

Για να επιτευχθεί η αναβάθμιση του Κέντρου θα πρέπει να ανακοπεί η τάση εγκατάλειψής του από τους κατοίκους του. Η αντιστροφή της εξέλιξης αυτής προϋποθέτει μέτρα βελτίωσης της ποιότητας ζωής όπως τα προαναφερθέντα καθώς και κίνητρα παραμονής τους (μείωση της φορολογίας ή άλλες ελαφρύνσεις)

Επίσης, χρήσιμες έχουν αποδειχθεί πολιτικές εγκατάστασης δημιουργικών δραστηριοτήτων (πολιτιστικού χαρακτήρα) ή και διοικητικών υπηρεσιών που δεν απευθύνονται σε στοχοθεσίες κοινωνικών προβλημάτων και έχουν ως αποτέλεσμα να λειτουργούν ως τόποι και τρόποι προσέλκυσης θετικών και δημιουργικών δράσεων. Συνδυαζόμενες, μάλιστα, με χωροταξική  ισοκατανομή των κέντρων ή υπηρεσιών που απευθύνονται σε κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα (π.χ. ουσιοεξαρτημένους) μπορεί να λειτουργήσουν ενθαρρυντικά για την αναβάθμιση της περιοχής.

Τέλος, η αντεγκληματική πολιτική οφείλει να είναι ορθολογική και να βασίζεται στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτό, καλείται να αντιμετωπίσει αλληλένδετες μορφές οργανωμένου εγκλήματος (όπως είναι το trafficking) με μορφές καθημερινής εγκληματικότητας ή εγκληματικότητας του δρόμου (street-crime), μέσα από συνδυασμένες πολιτικές πρόληψης και καταστολής ώστε να διασφαλισθεί το δικαίωμα των κατοίκων να κυκλοφορούν στους δρόμους της γειτονιάς τους όλες τις ώρες της ημέρας και να αποφευχθούν συγκρούσεις και ξενοφοβικές συμπεριφορές.

Στο πλαίσιο αυτό, απαραίτητη είναι η προσαρμογή της αστυνόμευσης στις ανάγκες αντιμετώπισης των νέων μορφών εγκληματικότητας που εγκαταστάθηκαν στο Κέντρο της Αθήνας καθώς και στις ανάγκες πρόληψης της ανασφάλειας των κατοίκων και καταστηματαρχών της περιοχής⁵.

Σημαντικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης της Εγκληματικότητας/Παραβατικότητας⁶ των Δήμων.

Από το 1990 και μετά υιοθετήθηκε σε ευρωπαϊκό πλαίσιο η «πολιτική της ποιότητας ζωής». Βάσει της πολιτικής αυτής, τα προτεινόμενα μέτρα εστιάζουν στο άμεσο τοπικό περιβάλλον, στη γειτονιά, στην κοινότητα ή στην τοπική κοινωνία, ανάλογα με το κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο εφαρμογής παρόμοιων πολιτικών. Η στροφή προς την ‘κοινότητα’, η οποία είχε ξεκινήσει ήδη από το 1960, είναι ιδιαίτερα εμφανής πλέον και μέσα από τη λεγόμενη «περιβαλλοντική εγκληματολογία» η οποία έχει συστηματοποιήσει μια σειρά μεθόδους και τεχνικές πρόληψης εγκληματικότητας μέσω κυρίως περιβαλλοντικού σχεδιασμού. Βασισμένη στο θεωρητικό πλαίσιο της Σχολής του Σικάγου, επιχειρεί την αναβάθμιση των περιβαλλοντικών (φυσικών και κοινωνικών) παραμέτρων, έτσι ώστε να μην αποτύχει η κοινότητα στον κοινωνικοποιητικό της ρόλο.

Στις μέρες μας, η «υπευθυνοποίηση» της κοινότητας μαζί με την ενεργοποίηση του ιδιωτικού τομέα χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες τάσεις αντεγκληματικής πολιτικής. Η τάση αυτή διεταιρικότητας μεταξύ κυβέρνησης και τοπικής αυτοδιοίκησης ή λοιπών φορέων της τοπικής κοινωνίας εκφράζεται από τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης της Εγκληματικότητας, τα οποία θα πρέπει να ενεργοποιηθούν και να συντονισθούν εκ νέου, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Πρόκειται για μια σύγχρονη και οργανωμένη μορφή κοινωνικο-περιβαλλοντικής πρόληψης, στη βάση της οποίας μπορεί να δομηθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης  για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων και των επισκεπτών του κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας.